سیاست های افزایش پذیرشِ دانشجوی علوم انسانی در آموزش عالی ایران (از پیروزی انقلاب اسلامی تا به امروز)

از دهۀ اول انقلاب اسلامی و بعد از آن، علوم انسانی در جبهه ‌متخاصم جای گرفته و پروژه اسلامی سازی هدفش را کنترل و بازسازی علوم انسانی قرار داده است، ولی با وجود این، از ظرفیت های پذیرش دانشجویان علوم انسانی نه تنها کاسته نشده بلکه در مقایسه با سایر رشته ها رشد قابل توجهی نیز داشته است. از آن‌جا که توسعه و افزایش پذیرش دانشجویان تابع سیاست‌گذاری‌های دولتی است، این پرسش مطرح می شود که چنین جهت‌گیری های متفاوت چگونه باید درک شود؟ چگونه می توان با علوم انسانی مخالف بود ولی بیش از سایر رشته ها، ظرفیت پذیرش دانشجویان آن را افزایش داد؟ ما در این مقاله سیاست‌گذاری‌ها و عملکرد‌ها، روند افزایش پذیرش دانشجویان علوم انسانی را بررسی می کنیم. یافته های حاصل از پژوهش نشان می دهد که این گسترش را باید ذیل سه گفتمان درک کرد: گفتمان بهنجارسازی که بر مدار تولید سوژه دیندار شکل می‌گیرد ، گفتمان خودکفائی که بر حول تامین منابع مالی استوار می شود، و در نهایت گفتمان توسعه محور که کمیت رشد دانشگاهها و نیروی انسانی در آن هدف می‌شود.در نهایت نشان خواهیم داد که چگونه علیرغم گسترش رشته‌ای(به ویژه از لحاظ افزایش پذیرش دانشجو)، علوم انسانی موقعیت متزلزل و بدبینانه‌اش را از چشم انداز حاکمیتی از دست نداده‌است.

Policies to increase the admission of humanities students in Iranian higher education (From the Islamic Revolution until today)

From the first decade of the Islamic Revolution onwards, the humanities have been on the warring front, with the Islamization project aiming to control and rebuild the humanities. However, the admission capacity of humanities students has not only not decreased but has also grown significantly compared to other disciplines. Since the development and increase of student admission is subject to government policies, It is controlled by the government The question is, how should such different orientations be understood? How can one oppose the humanities but increase its admission capacity more than other disciplines? In this article, we review the policies and practices, the process of increasing the admission of humanities students. Findings from the research show that this extension should be understood under three discourses: The normative discourse that seeks to produce a religious subject, Selfsufficiency discourse that has been formed around the provision of financial resources. In a nutshell, we will show how, despite the expansion of the discipline (especially in terms of increasing student enrollment), the humanities has not lost its shaky and pessimistic position from a governance perspective.