تبیین جامعه‌شناختی مصرف شوخ‌طبعی سیاسی در میان دانشجویان دانشگاه اصفهان

هدف از تحقیق حاضر، تبیین جامعه‌شناختی میزان مصرف شوخ‌طبعی سیاسی در میان دانشجویان دانشگاه اصفهان و ارائه یک مدل معادله ساختاری برای این موضوع بوده است. بدین منظور، پس از بررسی مبانی نظری و تحقیقانی موجود، یک مدل نظری که برگرفته از مطالعات یانگ و تیسینگر (2006) و میلوفسکی و همکاران (2011) در باب ویژگی‌های جمعیت‌شناختی سیاسی بینندگان برنامه‌های شوخ‌طبعانه سیاسی بود، تدوین گردید. در ادامه، مدل مورد نظر با استفاده از داده‌های پیمایشی مورد آزمون قرار گرفت. یافته‌های تحقیق حاکی از آن است که نمونه آماری پیامک‌های شوخ‌طبعانه سیاسی را بیش از دیگر انواع شوخ‌طبعی‌های سیاسی مورد مصرف قرار می‌دهند. به‌علاوه، داده‌های به دست آمده، مدل تدوین‌شده برای مصرف شوخ‌طبعی سیاسی را حمایت می‌کند. در مدل نهایی، تمامی همبستگی‌های مورد انتظاربه استثنای رابطه میان سن و تماشای شوخ‌طبعی سیاسی، معنی‌دار بوده‌اند. درنتیجه، پیش‌بین‌های مصرف شوخ‌طبعی سیاسی به ترتیب عبارتند از: مصرف رسانه‌ها، جهت‌گیری‌های سیاسی، و گرایش به شوخ‌طبعی سیاسی.

The Sociological Explanation of Political Humor Consumption among Students in University of Esfahan

The Aim of this study was to examine the amount of political humor consumption in a sample of university students in Iran. A further aim was to develop and assess a path model for the exposure to political humor. For this purpose, a theoretical model derived from the studies of Yang and Titsinger (2006) and Milowski et al. (2011). This model was included factors that predict the use of political humor. In fact, it was consisted of the demographic and political characteristics of viewers of political humorous programs. The sample includes 366 undergraduate and postgraduate students at the University of Isfahan, Iran. Results show that political humorous SMSs are consumed by participants more than other forms of political entertainmentbased media. Also, our data support the specified model for the political humor consumption. All of the expected correlations were significant, with an exception of the relationship between age and political satirical viewing. Consequently, the predictors of political humor consumption respectively are media use, political orientations, and affinity for political humor.