تعیین‌کننده‌های بلافصل نیات باروری در شهر تهران

بازنگری، تدوین و اجرای موفق هر گونه سیاست جمعیتی جهت مقابله با تداوم باروری زیر سطح جایگزینی در ایران نیازمند ارتقای شناخت ما از تعیین‌کننده های بلافصل نیات باروری (نگرش به فرزندآوری، هنجارهای ادراکی، و نظارت ادراکی رفتاری) زوجین جوان دارد. این پژوهش متکی بر نظریه رفتار برنامه‌ریزی شده و داده‌های پیمایش 1391 نیات باروری شهر تهران (حجم نمونه = 2267) است. بر اساس یافته ها، بیش از نیمی از زوجین جوان در آینده هیچ فرزندی نمی‌خواهند. تحلیلهای چند متغیری ‌نشان می‌دهد افرادی‌که فرزندآوری را موجب بدتر شدن جنبه‌های مختلف زندگی فردی خود (مانند: وضعیت اقتصادی، روابط زناشویی، نگرش اطرافیان، احساس امنیت و رضایت از زندگی) می‌دانند؛ فشار کمتری برای داشتن فرزند از سوی گروههای مرجع بسیار نزدیک به خود (والدین، دوستان، همسایگان) احساس می‌کنند؛ و با وجود دسترسی به منابع اقتصادی و حمایتی لازم برای فرزند‌آوری تصمیم‌شان برای داشتن فرزند(دیگر) تغییر نمی‌کند، بیشتر احتمال دارد که هیچ فرزند (دیگری)در آینده نخواهند و یا مردد باشند تا اینکه فرزندی بخواهند. سایر یافته ها حاکی است که برخورداری فرد از مشوق‌های اقتصادی دولت برای افزایش باروری، تاثیرات متفاوتی بر نیات باروری گروههای مختلف اقتصادی و اجتماعی زوجین جوان دارند؛ نکته‌ای که بایستی درتدوین هرگونه سیاست تشویقی موالید کشور مد نظر قرار گیرد.

Proximate determinants of fertility intentions in Tehran, Iran

The success of any pronatalist population policies relies on improving the understanding of immediate determinants of fertility intentions (attitudes to childbearing, perceived norms, and perceived behavioral control) among married young couples. This research is based on the Theory of Planned Behavior and the data from the 2012 Tehran Survey of Fertility Intentions (n= 2267). The results show that more than half of young married adults in Tehran intend to have no more children. The multivariate analysis indicate that individuals who view childbearing as being detrimental to their personal life (e.g., economic living condition, marital relationships and life satisfaction), feel less normative pressure from very close peer groups (parents, friends, and neighbors) to have a/another child, and believe their childbearing decision is not contingent on the presence of economic resources required for childbearing, are more likely to want no (more) children or to be unsure rather than to want a/another child. Other findings show that access to the government incentives to increase fertility has different effects on fertility intentions of socioeconomically various subgroups of young married couples, which should be considered by policy makers developing pronatalist population policies of the country.