بررسی تحولات امید زندگی مجردی در ایران با استفاده از جداول خالص زناشویی: دوره 1385 تا 1390

جداول خالص زناشویی با ریزش جمعیت یک نسل فرضی بر اثر ازدواج و همزمان با در نظر گرفتن احتمالات مرگ‌ومیر، امید زندگی مجردی یا تعداد سال‌های انتظار برای ازدواج و یا مرگ را برای سنین مختلف زناشویی محاسبه می‌کند. در این مطالعه با استفاده از داده‌های سرشماری سال‌های 1385 و 1390، جداول خالص زناشویی در دو زیرگروه اجتماعی افراد باسواد و بی‌سواد، برای تمامی سنین (4915 سال) ساخته شد. یافته‌ها نشان می‌دهند تعداد سال‌های انتظار برای ازدواج مردان و زنان باسواد در بدو تولد در سال 1390 به ترتیب 33/26 و 18/24 می‌باشد که نسبت به سال 1385 تقریباً 7/0 سال افزایش یافته است. در میان افراد بی‌سواد نیز هر چند سال‌های انتظار کمتری را نسبت به افراد با سواد تجربه می‌کنند، این شاخص افزایش یافته است. در سال 1390، تعداد سال‌های انتظار برای ازدواج و یا مرگ برای کلیه سنین زیر 30 سال بالاتر از 1385 است. این تغییرات، افزایش درصد ازدواج‌های با تاخیر را طی این دوره نشان می‌دهد. همچنین طی دوره 1390-1385، حدود 93 درصد از افراد تا سن 49 سالگی‌ ازدواج می‌کنند. حدود 5 درصد تا این سن بدون اینکه ازدواج کرده باشند، با واقعه مرگ‌ روبرو می‌شوند و حدود 2 درصد نیز هرگز ازدواج نمی‌کنند.