ازدواج خویشاندی و عوامل پیش‌بینی‌کننده‌ آن در میان زنان مهاجر در شهرهای تهران و مَلارد

تغییر در نسبت الگوهای ازدواجی خویشاوندی و غیرخویشاوندی از مهمترین تغییرات اتفاق افتاده در حوزه ازدواج در ایران است. بنابراین، در این مقاله تلاش شده است که الگوی ازدواج خویشاوندی در میان زنان مهاجر دارای همسر در شهرهای تهران و ملارد بررسی شود. داده ها از پیمایشی که در سال 1395 در استان تهران انجام شد و در آن تعداد 500 زن مهاجر دارای همسر پیمایش شدند اقتباس شده است. یافته های پژوهش نشان داد که ازدواج خویشاوندی با 41 درصد هنوز مطلوبیت قابل توجهی در جامعه مورد مطالعه دارد. تحلیل چند متغیره نشان داد که مدت زمان ازدواج اثر آماری معناداری بر الگوی ازدواج زنان دارد. نتایج همچنین نشان داد که خاستگاه سکونتی، تحصیلات و تفاوت سنی زوجین اثر آماری معناداری بر الگوی ازدواج مورد نظر ندارند. از این رو، نتیجه گرفته می شود که با وجود بهبود در عناصر نوسازی، الگوی ازدواج خویشاوندی هنوز شیوه ای متداول از ازدواج در جامعه مورد بررسی است.

Consanguineous Marriage Pattern and its Predictors Among Migrant Women in Tehran and Malard Cities

Changes in proportion of consanguineous and nonconsanguineous marriage patterns are one of the most important changes happened in marriage field in Iran. Hence, in this study, an attempt was made to investigate the consanguineous marriage pattern among migrant married women in Tehran and Malard cities. The data is adapted from the conducted survey on a total of 500 migrant married women in Tehran province in 2016. Findings show that consanguineous marriages (41%) Still has a significant Preference in studied population. Multivariate analysis pointed out that the duration of marriage has a statistically significant effect on the consanguineous marriage pattern. Also, the results indicated that initial residence place, education level and age gap between couples do not have a statistically significant effect on the consanguineous marriage. Hence, it could be concluded that despite the improvement in modernization factors, consanguineous marriage is still a common practice of marriage in studied population.