رابطه فرسودگی پرستاران با برخی شرایط حرفه ای

زمینه و هدف: فرسودگی بر سلامت پرستاران و همچنین رضایت و ایمنی بیماران اثرات منفی دارد. این مطالعه برای تعیین ارتباط فرسودگی با برخی ویژگی های حرفه ای پرستاران شاغل در مراکز آموزشی- درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. روش بررسی: دراین مطالعه توصیفی و تحلیلی تعداد 206 نفر از پرستاران شاغل در مراکز آموزشی- درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گلستان به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه فرسودگی کپنهاگ به عنوان ابزار گردآوری داده ها استفاده شدند. داده ها با آزمون های آماری توصیفی و رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن پرستاران 38/7± 66/34 بود و کارکنان زن 68 درصد از نمونه را تشکیل می دادند. به طور کلی 34 درصد از پرستاران دارای فرسودگی بودند و میزان فرسودگی فردی، کاری و مرتبط با مراقبت از بیماران در پرستاران به ترتیب 5/33، 3/41 و 3/22 درصد بود. سن، سابقه کار و استخدام رسمی در برابر سایر انواع استخدام (پیمانی، قراردادی و طرحی) از عوامل خطر افزایش فرسودگی فردی، کاری و مرتبط با مراقبت بودند. داشتن سمت سوپروایزر در مقابل سایر جایگاه های پرستاری، اشتغال در بخش روانپزشکی در برابر اشتغال در سایر بخش های بیمارستان و داشتن کار خصوصی در برابر اشتغال صرف در بیمارستان، سبب افزایش فرسودگی فردی می شدند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، با افزایش سن و سابقه کاری باید توجه به مقوله فرسودگی نیز بیشتر شود و همچنین میزان فرسودگی در برخی بخش های بیمارستانی و جایگاه های شغلی نیاز به برنامه ریزی منحصر به فرد دارد.