خودپنداری و عوامل مرتبط در کودکان و نوجوانان مبتلا به تالاسمی ماژور 18-7 سال استان گلستان

زمینه و هدف: افراد مبتلا به تالاسمی به دلیل نیاز به تزریق خون مکرر و عوارض شدید این بیماری به درمان و نظارت پزشکی مداوم نیاز دارند و مشکلات روان شناختی این بیماران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف تعیین خودپنداری و عوامل مرتبط در کودکان و نوجوانان 18-7 سال مبتلا به تالاسمی ماژور در استان گلستان در سال 91-1390 انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، با استفاده از روش سرشماری 155 کودک و نوجوان مبتلا به تالاسمی ماژور که به طور منظم برای دریافت خون به مراکز درمانی مراجعه می کردند، وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری دادهها، پرسشنامه خودپنداری پیرزهاریس به همراه متغیرهای دموگرافیک بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss-19 و توسط آزمون های آماری آنالیز واریانس و تی مستقل صورت گرفت. یافته ها: میانگین نمرات خودپنداری در این بیماران در محدوده ی پایین بود و بین نمرات خودپنداری این بیماران با سن، وضعیت تحصیلی و ترک تحصیلی، رتبه تولد، تعداد فرزندان در خانواده و میزان تحصیلات والدین ارتباط معنی داری یافت گردید، ولی بین نمرات خودپنداری و حضور در فعالیت های ورزشی و تعداد دفعات تزریق خون و وضعیت اقتصادی خانواده این بیماران تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: نتیجه این مطالعه نشان داد که خودپنداری افراد مورد بررسی پایین است و برخی از عوامل غیر قابل تعدیل بر شدت آن می افزاید، ولی عوامل قابل تعدیلی مانند ترغیب افراد به ادامه تحصیل و انجام ورزش و افزایش اطلاعات والدین آن ها در زمینه بیماری فرزندان خود می تواند در بهبود و ارتقای خودپنداری این افراد کمک کننده باشد.