رابطه بین تاب آوری و فرسودگی شغلی پرستاران

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش کارآیی و از دست رفتن نیروی انسانی و ایجاد عوارض جسمی و روانی است. ویژگی های شخصیتی همچون تاب آوری به عنوان حایلی در برابر وقایع استرس زا و مشکلات روانی ناشی از کار از جمله فرسودگی شغلی است. با توجه به اهمیت نقش پرستاران در سیستم خدمات بهداشتی- درمانی، این تحقیق به بررسی رابطه بین تاب آوری و فرسودگی شغلی پرستاران می پردازد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی- همبستگی بر روی 304 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران انجام شد که در سال 1389 مشغول به کار بوده اند و به طریق نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش(mbi)، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون(cd-risc) و پرسشنامه مشخصات دموگرافیک پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار آماری spss- 18 استفاده شد.به منظور تبیین رابطه تاب آوری و فرسودگی شغلی ازروش همبستگی استفاده شد. یافته ها: براساس یافته های پژوهش، 6/32درصد از پرستاران، فراوانی و 9/9درصد شدت خستگی عاطفی را در حد بالا ، در مولفه فراوانی و شدت مسخ شخصیت، به ترتیب 7/25 درصد و 1/18 درصد پرستاران در حد بال ، 1/42 درصد ، مولفه فراوانی و 9/60 درصد شدت عدم موفقیت فردی را در حد بالا تجربه کرده بودند. همچنین این فرضیه که بین فرسودگی شغلی و تاب آوری پرستاران رابطه معنی دار وجود دارد، در سطح 01/0 تایید شد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تاب آوری یکی از عوامل پیش بینی کننده فرسودگی شغلی است، پیشنهاد می شود مهارت های افزاینده تاب آوری از طریق تشکیل کارگاه های شناخت و ارتقای تاب آوری به پرستاران آموزش داده شود.