تبیین متاپارادایم انسان در نظریه های اسلامی وتیوری های مراقبتی پرستاری

چکیده زمینه و هدف: مفاهیم بر اساس فلسفه ها و عقاید حاکم بر هر جامعه دارای تعاریف متفاوتی می گردند. بنابراین لزوم تعریف مفاهیم عمده پرستاری بر اساس مبانی فلسفی و عقیدتی جامعه ی ایران، یعنی اسلام وجود دارد. به همین منظور مطالعه حاضر با هدف تعریف مفهوم انسان بر اساس متون اسلامی و مقایسه این تعریف با نظریه های مراقبتی پرستاری انجام پذیرفت. روش بررسی: در این مقاله از روش اقتباس مفهوم واکر و اوانت در نظریه پردازی استفاده شد. در این شیوه با مطالعه نظریه های موجود در مورد مفهوم مورد نظر، پژوهشگران بهترین نظریه ها را با توجه به حیطه حرفه ای خود انتخاب کرده و سپس نظریه ها را با توجه به مقتضیات حرفه ای خود باز تعریف نمودند که مفهوم انسان از نظریه های آیت الله جوادی آملی، مصباح یزدی و محمد تقی جعفری استخراج شد. یافته ها: انسان متشکل از روح و جسم است که بر مبنای فطرت الهی آفریده شده است . حرکت بر اساس فطرت با کمک عقل، اختیار و ایمان انجام می پذیرد تا به نهایت سلامت روح که قلب سلیم است دست یابد. انسان برای رسیدن به قلب سلیم باید ساحات وجودی اش که شامل نباتی ، حیوانی و عقلانی است را طی کند. بنابراین وظیفه پرستار، کمک به مددجویان برای دستیابی به فطرت واقعی وجودی خود بر اساس ساحات انسانی است. نتیجه گیری: بر اساس تعریف موجود به نوعی به برتری روح بر جسم معتقد هستیم. بنابراین در این دیدگاه بر خلاف نظریه های موجود، برتری توجهات پرستاری به مسایل روحی است. همچنین بر خلاف تعاریف نظریه پردازان مراقبتی آنچه هدایتگر طراحی برنامه-های پرستاری است، فطرت انسان است نه نیاز ها و تجربیات فرد. بنابراین در این دیدگاه وظیفه پرستار کمک به انسان است بر اساس فطرت الهی، برای رسیدن به نهایت سلامت که همان قلب سلیم است.