پیدایش و بقا جامعه با تاکید بر نقش دین از منظر علامه طباطبایی

پیدایش و بقا جامعه و مسایل پیرامونی آن، یکی از مباحث مهم جهان غرب در قرون وسطی تا عصر روشنگری است. تحول در پاسخ به این مسیله، یکی از مهم‌ترین بنیادهای مدرنیته و علوم انسانی و اجتماعی است. پایه این تحول، مربوط به کنار گذاشته شدن نظریه «خلق جامعه توسط خداوند» و «طبیعت اجتماعی بشر»، می‌باشد و اینکه انسان به‌عنوان «موجودی طبیعتاً غیراجتماعی» و جامعه به‌عنوان «مصنوع بشر» در نظر گرفته شد. این تحقیق، به پاسخ این مسایل از دیدگاه علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌پردازد. انسان از منظر علامه طباطبایی، بالطبع موجودی اجتماعی نیست، اما به دلیل گستره نیازها و...، به ناچار و بالاضطرار رو به زندگی اجتماعی آورده است. زندگی اجتماعی و جامعه برای بقا و استمرار خود، نیازمند وجود قانون هستند که موافق فطرت و نظام خلقت باشد. این قانون، فقط از جانب خداوند متعال و در قالب هدایت تشریعی الهی قابل دستیابی است. عقل و فطرت بشر برای تنظیم و تهیه چنین قانونی، ناکافی و نارسا هستند.