معناشناسی واژه روحانیت

معناشناختی واژه روحانیت با بررسی واژگان روح، روحانی و روحانیت آغاز می‌شود. در بیشتر کاربردهای لغوی، روح به‌معنای روان و نفس است که معنایی مقابل جسم دارد. هنگامی که این واژه با موجودی دیگر همراه می‌شود، معنای موجودی معنوی، طیب و طاهر می‌گیرد. روح در معنای اصطلاحی آن، چه اصطلاح فلسفی و چه اصطلاح جامعه‌شناختی، یا حتی علوم دیگر، معانی مختلف می‌یابد. در فلسفه بر جوهر مجرد و نفس ناطقه و در جامعه‌شناسی بر دانش‌آموختگان علوم حوزه، اطلاق می‌شود.معناشناختی این واژه با بررسی کاربرد آن در تاریخ ادبیات و کتاب‌های ایران، ادامه یافته است. این بررسی در پاسخ این پرسش که کاربرد این واژه از چه زمانی و چرا در تاریخ ادبیات ایران، برای اشاره به دانش‌آموختگان علوم حوزوی، به‌کار رفته است؟ سه تحلیل را به‌دست داده است: 1ـ مشابهت‌سازی شرق‌شناسان؛ 2ـ استعداد و ظرفیت عالمان شیعه برای تسری‌دادن معنای لغوی به آنان؛ 3ـ گذار روحانیت از حیات علمی به حیات اجتماعی.