تهاجم فرهنگی و امنیت هستی‌شناختی در گفتمان انقلاب اسلامی ایران

با پایان جنگ سرد، مفهوم امنیت، فراتر از بعد نظامی آن، به‌ویژه در بعد اجتماعی و با محوریت فرهنگ و هویت در کانون توجه اندیشمندان قرار گرفت. نظریة «امنیت هستی‌شناختی» رویکردی جدید است که توسط جنیفر میتزن در حیطة منازعات موجود در روابط بین‌الملل با تاکید بر ملاحظات هویتی مطرح شد. براین‌اساس، تضاد اجتناب‌ناپذیر فرهنگ غرب با فرهنگ انقلاب اسلامی ایران را باید در مبانی هستی‌شناختی این دو فرهنگ سیاسی جست‌وجو کرد. هدف این مقاله شناخت مبانی هستی‌شناسی متعارض فرهنگ غرب با فرهنگ اسلامی است که در فرایند تهاجم فرهنگی قوام می‌یابد. این مقاله درصدد پاسخ به این پرسش است که از منظر هستی‌شناختی، چرا جمهوری اسلامی ایران فرهنگ غرب را به‌مثابة یک فرهنگ مهاجم تصور می‌کند‌؟ یافته‌های این مقاله با استفاده از آموزه‌های نظریة میتزن نشان می‌دهد که نزاع هستی‌شناختی گفتمان انقلاب اسلامی ایران با غرب متاثر از بی‌اطمینانی و ادراک ناامنی در هستی‌شناختی رهبران انقلاب اسلامی در مواجهه با غرب به‌واسطة تقابل مفاهیم عقل و جهل در این دو گفتمان است و هرگونه تامین امنیت هستی‌شناختی از منظر گفتمان انقلاب اسلامی در این رویارویی، منوط بر حفظ استقلال و هویت فکری و تاکید بر حفظ صورت و محتوای آموزه‌های اسلامی است. روش تحقیق این مقاله، تطبیقی مقایسه‌ای است که با مقایسة مبانی هستی‌شناسی دو نظام اندیشگی غرب و انقلاب اسلامی، تعارض و ناسازگاری این دو ساحت اندیشگی را آشکار و بر تضمن‌های تامین امنیت هستی‌شناختی جمهوری اسلامی ایران در روابط با غرب تاکید دارد.