تاثیر ابعاد مهارت ارتباطی بر تحرک اجتماعی شهروندان تهرانی

هدف پژوهش، بررسی تاثیر ابعاد مهارت ارتباطی بر تحرک اجتماعی شهروندان بالای 25سال تهرانی است. چارچوب نظری، به کمک آراء نظریه‌پردازان دیدگاه کنش متقابل نمادین، مکتب کارکردگرایی و ترکیب‌گرایان تعیین شده است. این پژوهش از نظر رویکردی کمّی و به روش پیمایش انجام شده است. جامعه آماری 844/076/6 نفر بود و تعداد حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران حدود 400 نفر به شیوه‌ نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انجام شد و برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسش‌نامه محقق‌ساخته استفاده شد. نتایج نشان داد ابعاد مهارت‌ ارتباطی و متغیرهای جمعیت‌شناختی با ضریب تعیین 08/، بر تحرک اجتماعی ساکنان تهران اثرگذار بودند. بین مهارت کلامی و مهارت نوشتاری، با تحرک اجتماعی میان‌نسلی رابطه معناداری وجود نداشت. مهارت استفاده از زبان بدن، با بتای 0.11 و متغیر جنسیت با بتای 0.24- در تحرک اجتماعی شهروندان اثرگذار بودند. متغیرتاهل و سن در تحرک اجتماعی، شهروندان اثری نداشتند. تحرک اجتماعی بر حسب جنسیت به نفع مردان بوده است. مهارت ارتباطی پایتخت‌نشینان، بالاتر از حد متوسط و تحرک اجتماعی آنها نزولی و منفی بود.