کارکرد مقاومتی خانواده در منازعات قدرت

بحران‌هایی که پس از دوران مدرن، گریبان‌گیر جامعه‌ غرب و سایر نقاط جهان شد، متفکران و اندیشمندان را به بازنگری در رویدادهای جهان غرب و بنیادهای آن واداشت. نیمه‌ دوم قرن بیستم، شاهد شوریدن حوزه‌های تفکر، به‌ویژه جامعه‌شناسی، علیه نظم نوینی بود که جهان سرمایه‌داری ایجاد کرد و کانون‌های قدرت را هدف می‌گرفت. ازجمله‌ این رویکردها، نگاه پساساختارگرایان، بخصوص فوکو به حوزه‌ قدرت و سخن درباره‌ مقاومت علیه قدرت است. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با بهره‌مندی از نگاه وجودشناختی به نهاد خانواده، این نهاد را که مبتنی بر رویکردی فطری و در جهت تکامل دوجنس است، دارای حیثیت‌هایی می‌داند که می‌تواند به‌عنوان کانونی علیه قدرت، دست به مقاومت بزند. نقطه‌ قوت این نهاد، بازگرداندن مسیری است که قدرت نظم نوین در راستای سوژه‌گی به کار گرفته است. به عبارت دیگر، تلاش می‌شود تا ابتدا کارکرد مقاومتی خانواده، به‌عنوان یکی از پایدارترین نهادهای اجتماعی مورد توجه قرار گیرد. سازوکار این کارکرد این است که از طریق وجود احساس در خانواده و نیز با رویکردی غیرفردگرا این نهاد، توانی مقاومتی می‌یابد که با ایجاد واسطه در خودآگاهی افراد، هدایت‌گری غرایز، بهره‌مندی از ذهنیت زنانِ درون خانواده و قوتی که خانواده در حوزه‌ اقتصادی دارد، می‌تواند قدرت نظم نوین را بر هم زند.