مبانی و اصول حاکم بر ارتباط با خلق در سبک‌زندگی اسلامی از منظر قرآن کریم

سبک‌ زندگی، به‌ویژه در سده‌ اخیر جایگاه مهمی در ادبیات علوم انسانی مغرب‌زمین به‌ خود اختصاص داده است. اما ورود این مفهوم با تلقی جدید آن به ادبیات مطالعات اسلامی سابقه چندانی ندارد. در واقع رواج سبک ‌زندگی در کشورهای اسلامی از جمله در ایران، بیشتر با پسوند «اسلامی» بوده است. بدین‌ترتیب، «سبک‌ زندگی اسلامی» سازه‌ای مفهومی است که در بررسی آن به هر سه واژۀ «سبک»، «زندگی» و «اسلامی» باید توجه کرد. قید «اسلامی» به سبک ‌زندگی بیانگر تمایز ماهوی این نوع سبک ‌زندگی، از سبک‌‌های رقیب یا مشابه است. بنابراین، سبک ‌زندگی اسلامی منطقاً بازتاب‌‌های خاص در عرصه‌‌های ارتباطی، بخصوص در عرصه تعاملات انسان با همنوعان خود دارد. این پژوهش با توجه به این تمایز، این پرسش را مطرح می‌کند که اصول حاکم بر تعامل با «مردم» در سبک ‌زندگی اسلامی و خاستگاه مباشناختی آن از منظر قرآن کریم کدامند؟ نتیجه‌ تحقیق، که با استفاد از ظرفیت‌‌ روش‌‌های توصیفی و تفسیری انجام شد، این است‌ که سبک‌زندگی اسلامی در بُعد بینشی؛ عقیده به اشتراک در خلقت، برخورداری انسان از کرامت ذاتی و تفاوت‌‌های طبیعی زن و مرد؛ و در بُعد کنشی؛ به اصولی از جمله حق‌مداری، ولایت‌مداری، امانت‌داری، جمع‌گرایی، تقدم اخلاق بر حقوق و مانند آن استوار است.