تحولات سیاسی ـ اجتماعی جهان اسلام در سده‌ های سیزدهم و چهاردهم هجری و تاثیرآن بر شکل‌ گیری رویکردهای نوین به تفسیرقرآن

در این مقاله با بررسی تاریخی، به روش مطالعه تطبیقی خُردِ متوازن، روش بهره گیری مفسِّران مسلمان از تفسیر قرآن به قرآن، که منبعث از جریان منطقی وحی، روشنگری درونی قرآن، قطعیت و صحت متن و تقدم متن بر دانش یا موضع مفسِّر بوده و تفسیرگری در آن فرآیند فهمی جامع از متن دانسته شده، به بررسی تحّول این رویکرد تفسیری در سده چهاردهم هجری پرداخته و روشن خواهد کرد که چگونه این رویکرد تفسیری و مفسِّران طرفدار آن، چون علّامه سید محمّد حسین طباطبایی در المیزان فی تفسیرالقرآن و الشیخ محمد الامین الشنقیطی در اضواء البیان فی ایضاح القرآن بالقرآن، متن گرا بوده و ضرورت های فکری ـ اجتماعی عصر، آنان را به این رویکرد متوجه ساخته است.