تبیین سازگاری اصل علیت و عمومیت خلقت در نگرش فلسفی وتفسیری علامه طباطبایی

رابطه اصل علیت وعمومیت خلقت یکی از مباحث مهم در فلسفه وکلام محسوب می گردد که همواره مورد اختلاف فیلسوفان ومتکلمان بوده است . اصل علیت و اینکه هر موجودی از موجودات جهان هستی و هر پدیده ای از پدیده های جهان خواه اثر طبیعی وخواه فعل انسانی باشد – به جزخدا – علت وبوجود آورنده ای دارد ، جز یقینیات عقلی است . از سوی دیگر اینکه خداوند خالق وعلت همه ی موجودات و آثار وافعال طبیعی وانسانی است و منشا و مبدا هستی بشمار می آید آموزه ای غیر قابل تردید وتشکیک است . پرسش بنیادی آن است که چگونه می توان میان اصل علیت وعمومیت خلقت هماهنگی برقرار نمود به گونه ای که در باور به خالقیت واراده مطلق خداوند تزلزلی ایجاد نگردد در عین حال اصل علیت عمومی نیز پذیرفته شود . در این مقاله تلاش خواهد شد تاهماهنگی وسازگاری میان اصل علیت و عمومیت خلقت خداوند از دیدگاه علامه طباطبایی تبیین ونگرش فلسفی وتفسیری او تحلیل گردد .