روش‌شناسی تفسیر المیزان با رویکرد تنزیه معنا و آثار آن در سوره النّجم

اندیشمندان در مورد شیوه تفسیری المیزان بر سه مسیله اتفاق نظر دارند: اول این‌که؛ علامه کاری بزرگ انجام داده است، دوم این‌که؛ المیزان روشمند است و سوم آن‌که؛ آرای مختلف تفسیری، روایی، لغوی و فلسفی از ترازوی نقد ایشان گذشته است. امّا، کدام روش است که این هرسه را در بردارد؟ این نوشتار سعی در معرفی این روش و پیامدهای مثبت آن را در زمان علامه و پس از آن را دارد. علامه با استفاده از ادلّه لفظی و معنوی، چند رای تفسیری، روایی، لغوی را نادرست یا باطل اعلام ‌نموده و در مواردی خواننده را به‌ سمت رای صحیح سوق می‌دهد. این ویژگی سبب شده تا در «تمیز معنا» در مسیر انحرافی وارد نشده و مسیر صعودی معنای آیه مشخص شود. او در بسیاری موارد احتیاط نموده و نظر قطعی را اعلام نمی‌نماید، بلکه فقط تلاش نموده تا از نزول سطح فهم مخاطب به معانی نادرست جلوگیری می‌نماید. این روش را «تنزیه معنا» نام‌گذاری نموده و در این نوشتار سعی داریم روش‌شناسی المیزان را با رویکرد «تنزیه معنا» در «سوره النّجم» نشان دهیم. روش تنزیه معنا از دو جنبه‌ قابل بررسی است: یکی تعیین مصادیق و از آن مهم‌تر فرهنگ «تنزیه معنا» است. از دیگر ویژگیهای روش «تنزیه معنا» جلوگیری از تشتت ذهن، جمع دلالی برخی روایات و آموزش نوعی روش در معنا‌شناسی واژگان یعنی «فقه اللّغه» می‌باشد.