اصل فوریت اجرای شریعت توسط حاکمان و استثنائات آن بر پایه آیات و روایات

حکومت اسلامی موظف است نسبت به اجرای دستورات اجتماعی شریعت در جامعه نهایت توان خود را به کار گیرد و اساساً حکومت اسلامی، به مثابه ی ابزاری جهت اجرای احکام اسلام است. اصل بر این است که اجرای دستورات شریعت باید به صورت کامل و فوری انجام گیرد اما گاهی اجرای کامل و فوری برخی از آن ها ممکن نیست و در این صورت باز هم بنا به دستور شارع مقدس، باید این اصل را تخصیص زد. حال، مسئله اینجاست که مبانی و ادله ی اصل فوریت اجرای شریعت در حکومت اسلامی چیست و چه استثنائاتی بر این اصل، وارد است. مقاله ی حاضر با روش توصیفی تحلیلی در مقام تبیین پاسخ این مسئله، پس از اثبات وظیفه ی حاکمان در زمینه ی اجرای شریعت، به بیان مبانی اصل مذکور با تکیه بر مبانی فقهی و ذکر استثنائات آن می پردازد و درنهایت به این نتیجه رهنمون خواهد شد که در خصوص نحوه ی اجرای شریعت توسط حکومت اسلامی، اصل بر اجرای فوری احکام الاهی است و دست کشیدن از این اصل، نیاز به احراز دلیل قطعی دارد و تنها در موارد خاص مد نظر شارع مقدس، امکان پذیر خواهد بود. بنابراین اجرای تدریجی شریعت بدون ضابطه ی مشخص که منجر به تعطیلی احکام الاهی گرچه به صورت موقت گردد را نمی توان جایز دانست.

The Principle of the Urgency of the Implementation of Shari’ah by Rulers and Exceptions to it

The Islamic government is charged with using its outmost power to implement the social orders of Shari rsquo;ah in society, and essentially the Islamic state is an instrument for the implementation of the Islamic rules. The norm is that the Shari rsquo;ah orders must be implemented in full and without delay, but sometimes it is not possible to implement some of them promptly, and, according to the order of the Sacred Legislator, only the rules which are impossible to implement can be suspended under such conditions. But what are the basic principles and arguments endorsing the principle of the urgency of the implementation of Shari rsquo;ah in the Islamic state, and what are the exceptions to this principle? Using the descriptiveanalytical method, the present paper seeks to answer these questions, and after demonstrating the duty of the rulers in implementing Shari rsquo;ah, it addresses the basic ideas related to this principle, stressing its jurisprudential foundations and exceptions. Finally, it is concluded that essentially the Divine commandments must be implemented without delay, and the abandonment of this principle requires a definite reason and is only possible in certain cases specified by the Sacred Legislator. Therefore, the gradual implementation of Shari rsquo;ah without a specific standard which leads to the cessation of Divine ordinances, although temporarily, cannot be accepted.