رضایت شغلی بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: به‌طور کلی موفقیت هر سازمان تا حدود زیادی وابسته به تلاش و کوشش کارکنان آن سازمان می‌باشد و این تلاش و کوشش زمانی به حد کمال خواهد رسید که کارکنان از شغل خود خشنود و راضی باشند. این تحقیق با هدف تعیین میزان رضایت شغلی بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در اواخر سال 1390 انجام گرفت.روش بررسی: این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی– تحلیلی است. جامعه‌ی مورد پژوهش 1400 نفر بهورز شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند که نمونه‌ها با روش نمونه‌گیری سیستماتیک 350 نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ای مشتمل بر دو بخش بود که در بخش نخست آن مشخصات فردی شامل سن، جنس، سابقه کار، مدرک تحصیلی، وضعیت استخدام، وضعیت تاهل، محل کار، محل سکونت، تعداد فرزند، شغل همسر و در بخش دوم آن سوالات رضایت شغلی در خصوص ماهیت کار، نحوه‌ی سرپرستی و ارتباطات، امنیت شغلی، فرصت‌های ارتقا، شرایط فیزیکی محیط کار، حقوق و مزایا مطرح شد. این پرسش‌نامه برگرفته از پرسش‌نامه‌ی استاندارد سنجش رضایت شغلی هرزبرگ herzberg)) بود که روایی محتوای آن در مطالعات قبل سنجیده شد و ضریب پایایی کل آن 88 درصد و جهت هریک از حیطه‌های آن از 85 درصد تا 91 درصد محاسبه شده است، تحلیل آماری یافته‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه‌ی 18 انجام گرفت. یافته‌ها: میانگین (انحراف معیار) نمره‌ی کل رضایت شغلی بهورزان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (05/12) 66/68 و به تفکیک حیطه‌های مورد بررسی به ترتیب اولویت شامل ماهیت کار (08/13) 16/84، نحوه‌ی سرپرستی و ارتباطات (58/12) 33/74، امنیت شغلی (47/17) 76/71، فرصت‌های ارتقا (97/21) 64/61، شرایط فیزیکی محیط کار (07/18) 23/56 و حقوق و مزایا (51/18) 8/51 از حداکثر نمره‌ی 100 بود. بین نمره‌ی کل رضایت شغلی بهورزان با سن، سابقه کار و تعداد فرزند رابطه‌ی معکوس وجود داشت. در حیطه‌ی حقوق و مزایا بین رضایت شغلی بهورزان رسمی و پیمانی و در حیطه‌ی فرصت شغلی بین رضایت شغلی و محل کار اختلاف معنی‌دار بود. (05/0pvalue < ) همچنین بین جنس، وضعیت تاهل، محل سکونت، شغل همسر و رضایت شغلی در حیطه‌های مختلف رابطه معنی‌دار نبود (05/0pvalue > ).نتیجه‌گیری: بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در کل از رضایت شغلی متوسط رو به بالا (خوب) برخوردار بودند، بیش‌ترین رضایت مربوط به حیطه‌ی ماهیت کار و کم‌ترین آن مربوط به حقوق و مزایا و شرایط فیزیکی محیط کار بود. می‌توان با افزایش حقوق و مزایا، امکانات رفاهی و فراهم آوردن فرصت‌های ارتقا از جمله تعدیل ساعت کار در خانه‌های بهداشت، رضایت این قشر را افزایش داد.واژه‌های کلیدی: رضایت شغلی؛ دانشگاه‌ها؛ کارکنان علوم پزشکی و وابسته