بازاندیشی در اندیشه خواست قدرت؛روایتی متفاوت از مفهوم قدرت

خواست قدرت (will to power) مهم‌ترین مفهوم در اندیشه نیچه است. قدرت در رویکرد او در ارتباط با مفاهیمی نظیر اراده، آزادی، تاثیرگذاری و مسیولیت قرار می‏گیرد. خواست قدرت در این معنا، محور حیات انسان و آثار اوست و جملگی انسان‌ها حتی در منطق و عقلشان از این کشش ناگزیرند. در هر زمان که این کشش به سمت نیرو ناتوان گردد، آثار فروریزش تمدن و فرهنگ و زوال زندگی انسان هویدا می‌شود. میل به قدرت مهم‌ترین مفهوم در اندیشه نیچه است که محور «حیات» تلقی می‌شود؛ به‌گونه‌ای که قلمرو تخیل و کنش را می‌سازد. نیچه حقیقت، ارزش‌ها، نظام معرفتی و دانش را نمودی از این خواست می‌دانست. هدف مقاله حاضر، بررسی مبانی هستی‌شناسی و شناخت‌شناسی اندیشه نیچه برای درک بهتر ایده «خواست قدرت» نزد وی است. نیچه با نقدی بی‌باکانه به فلسفه و نیز اخلاق مسیحی، علم‌گرایی و انسان مدرن، فلسفه را به راهی تازه کشاند و آن را از کل‌گرایی و انتزاعی‌گری رها ساخت و به مسیری رهنمون کرد که می‌توان آن را فلسفه هستی‌شناسانه نامید. از نتایج نگاه هستی‌شناختی او، فروریختن نظام سلسله‌مراتبی در حوزه علم، اجتماع و شکل‌گیری نگرشی است که در آن فرهنگ جایگاه اساسی پیدا می‌کند.