جمهوری خواهی کامیونتاریانیستی و سیاست حمایتی

جمهوری خواهی را می توان رویارویی با لیبرالیسم در تاکید بر خیرهای اجتماعی و غایات مشترک افراد جامعه، مشارکت سیاسی فعال شهروندان به مثابه عنصر اساسی در زندگی خوب و شناسایی متمایز از آزادی فراتر از آزادی منفی و عدم مداخله دولت در زندگی خصوصی دانست. در دو دهه پایانی سده بیستم، کاستی های لیبرالیسم نفع گرا و وظیفه گرا با اتکای بر احیای سنت جمهوری خواهی مورد انتقاد قرار گرفت. هم اکنون این سنت در پیوند با ایدیولوژی فضیلت مدنی در چارچوب چشم انداز کامیونتاریانیستی گسترشی فزاینده یافته است. مدعای این پژوهش آن است که «جمهوری خواهی کامیونتاریانیستی با ایجاد تعدیلاتی در پیش فرض های اساسی کامیونتاریانیسم رادیکال، در سیاست حمایتی خود تلاش می کند تا با شناسایی دو ویژگی پیوستگی و تفاوت؛ از فروپاشی اجتماعی جلوگیری کند. این سیاست از تحمیل ارزش های فرهنگی ادعایی اکثریت فاصله می گیرد و بحث و گفت و گوی آزاد را به مثابه راهی برای بازنگری اندیشمندانه در داشته های فرهنگی جامعه مطرح می کند». با وجود این، چیرگی فرایندهای سیاسی بر فرایندهای اجتماعی در مساله سیاست حمایتی هم چنان چالش اساسی این چشم انداز نظری و الگوی سیاستگذاری فرهنگی – اجتماعی تلقی می شود.