روابط ناتو و روسیه شکاف یا تعامل

تداوم حیات ناتو پس از جنگ سرد و انحلال پیمان ورشو و گسترش آن به شرق پرسش هایی عدیده را در باره آینده این سازمان مهم نظامی - سیاسی در نظام بین الملل به میان آوردن است. عضویت ده کشور از حوزه بالتیک و اروپای شرقی روند رو به گسترش این سازمان را نشان می هد. سه کشور جمهوری چک، لهستان و مجارستان در مارس1999 و هفت کشور بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، اسلواکی و اسلونی در مارس 2004 به ناتو ملحق شده اند. این سازمان همکاری هایی با گرجستان و مولداوی آغاز کرده است که خطوط قرمز روسیه تلقی می شوند. کشور روسیه نیز در دو دهه اخیر با مسایل متعدد در سیاست خارجی خود روبرو بوده است. نیاز به فن آوری ، سرمایه و صنعت غرب در عصر جهانی شدن از یکسو و نیاز به حفظ هویت مستقل و استحاله نشدن در نظام سیاسی و اقتصادی بلوک رقیب از سوی دیگر، سیاست خارجی فدراسیون روسیه را به سمتی سوق داده که به هژمونی منطقه ای محدود تن دهد و خط قرمز خود را کشورهای اوکراین، گرجستان و مولداوی اعلام کند. اگر چه ناتو عضویت اوکراین و گرجستان و حتی خود روسیه را با شرایط خاص در دورنما دارد ولی تا تحقق این موارد اما و اگرهای بسیار وجود دارد. پرسش محوری در این مقاله ارزیابی روابط ناتو و روسیه در روند کلی سیاست ناتو در گسترش به شرق است. واکنش روسیه به این روند چیست؟