روش‌شناسی خوانش آثار کلاسیک: مورد فارابی

روش‌شناسی فارابی در خوانش فلسفۀ پیشینیانش می‌تواند منبع الهام عناصر یک روش‌شناسی تفسیری برای فهم و خوانش آموزه‌های تالیفی خود او و دیگر اندیشمندان کلاسیک فلسفۀ سیاسی باشد. براساس این پیش‌فرض، هدف مقالۀ پیش‌رو الهام گرفتنِ این عناصر روش‌شناختی برای صورت‌بندی یک روش‌شناسی تفسیری به‌منظور خوانش فلسفۀ سیاسی کلاسیک، به‌عنوان مسئلۀ اصلی مقاله، است. در این زمینه رهیافت و روش مقاله، تفسیری است و علاوه‌بر روش‌شناسی فارابی، از روش‌شناسی‌های تفسیری معاصر نیز، از جمله اسکینر و اشتراوس، بهرۀ انتقادی برده شده است. پس از بررسی، عناصر و ارکان روش‌شناسی تفسیری موردنظر در سه بخشِ عناصر برون‌متنی (زمینه‌شناسی)، عناصر درون‌متنی (قالب‌شناسی و محتواشناسی متن)، و عناصر بینامتنی (گاه‌نگاری و نظام‌شناسی فکری)، احصا، تبیین و صورت‌بندی شده است.

The Methodology of Reading Classical Texts: The Case of AlFarabi

AlFarabi’s methodology in reading his ancestors’ philosophy can be taken as a source of inspiration for attaining the elements of an interpretive methodology for understanding and reading creative ideas of his own and other classical thinkers of political philosophy. Based on this hypothesis, the objective of this paper is to recognize these methodological elements to “form and formulate an interpretive methodology for reading classical political philosophy”, as the main question of the paper. In this regard, the approach and the method of this paper is interpretive and the author has critically exploited AlFarabi’s methodology as well as contemporary interpretive methodologies including Quentine Skinner’s and Leo Strauss’s. After preliminary examining, the elements of the interpretive methodology have been explained and formulated into three sections: intext elements (contextology), outtext elements (formology and contentology) intertextual elements (intellectual chronology and intellectual systemology).