هنر و سیاست؛ زمینه‌های تعامل و تقابل سیاست و هنر در پست‌مدرنیسم

پست‌مدرنیسم با مطرح شدن در چند دهۀ گذشته، مباحث و پرسش‌های گستردۀ فلسفی، ایدئولوژیک و زیبایی‌شناختی بسیاری را گسترش داد. یکی از این پرسش‌های جدی که نظر بسیاری از متفکران علوم اجتماعی و نظریۀ سیاسی را به خود معطوف کرده، نسبت میان پست‌مدرنیسم به‌مثابۀ یک مکتب هنری و زیبایی‌شناختی است که بعد از مدرنیسم سر برآورده و امر سیاسی است. مقالۀ حاضر با ابتنا به دیدگاه‌های متفکران برجستۀ پست‌مدرن در پی بررسی این پرسش است که آیا برخلاف نظر کانت که از استقلال و غیرهدفمند بودن هنر سخن گفته بود، در موقعیت کنونی می‌توان از زیبایی‌شناسی سیاسی و امکان سیاسی شدن هنر سخن گفت؟ به‌منظور پاسخ به این پرسش نویسندگان مقالۀ حاضر برای اثبات دعوی خود از سیاسی شدن هنر و الگوی زیبایی‌شناسی سیاسی پست‌مدرنیستی، چند مفهوم را به بررسی و نقد می‌گذارند. این مقوله‌ها عبارت‌اند از: مصرف‌زدگی در سرمایه‌داری متاخر، نقد سیاست اقلیت و زیبایی‌شناسی سیاسی در سخن پسااستعماری. مقالۀ حاضر به روش توصیفی تحلیلی به نگارش درآمده و از چارچوب نظریۀ انتقادی متفکرانی چون لئوتار، فردیک جیمسون و میشل فوکو بهره برده است.

ART AND POLITICS; INTERACTION AND CONFLICT AREAS BETWEEN ART AND POLITICS IN POSTMODERNISM

Postmodernism, with its introduction in the last few decades, has expanded a lot extensive philosophical, ideological and aesthetic discussions and questions. One of the serious questions is interested by many social sciences and political theory thinkers, it is the relation between postmodernism as a school of art and aesthetic that emerged after modernism and the political. According to the postmodern thinkers’ views, this article to fallow the question, whether unlike Kant, who had spoken about independence and nonobjective art, we can speak about political aesthetics and political possibilities of art in the current situation? In order to answer these questions, the authors have drawn some concepts to prove their claim of art politicization and postmodern political aesthetic pattern. These concepts include: the consumptionism in late capitalism, critique of minority policy and political aesthetic in postcolonial discourse. This article has been written by descriptive analysis and has used the critical theory framework of thinkers such as Lyotard, Friedrich Jameson and Michel Foucault.