بازشناسی گذار ساختارگرایی به پساساختارگرایی

این مقاله از جریان فکری ساختارگرایی سخن در میان می‌نهد و پس از آن با تعریف ساختارگرایی و شرح گونه‌های آن، از جمله زبان‌شناسانه، انسان‌شناسانه و مارکسیستی، فهم ساختارگرایان از غیرذاتی بودن، ارتباطی بودن و متمایز بودن ساخت‌ها را بررسی می‌کند. ساختارگرایی بینشی خاص نسبت به هویت بود و از این منظر هویت‌ها برساخته‌‌هایی گفتمانی و درون ساخت‌ها ساکن‌اند. این بینش ضد‌ذات‌گرایانۀ ساختارگرایان دربارۀ هویت سوژه، نقطۀ برگشتگاه کار فکری پساساختارگرایان شد و آنها در این راه به فهم جدیدی از هویت سوژه دست یافتند؛ سوژه به‌مثابۀ هویتی کدر و آغشته به (دیگری). دیگر‌خواهی پساساختارگرا، این جریان فکری را به شالوده‌شکنی روابط فرادستی و فرودستی مسلط بر جریان اصلی سیاست و همچنین واسازی ساخت‌های اقتدارگرایانۀ موجود در جوامع انسانی مصمم کرد.

RECOGNITION TRANSIT OF STRUCTURALISM TO POST STRUCTURALISM

This Essay speak about theoretical praxis of structuralism and it´s form such linguistical, anthropological and Marxist, and it attempts to explain  Structuralist understanding of nonessential, differential and communicationary. Structuralism has a special insight to identity: it is discoursive constituted, thus it has habitied in structurs. This antiessentialism of Structuralist to the identity of subjects, has become their theoretical return point to a new concept of subjects identity: subjects as ambiguous identity and amalgamated with the other. The concept of the other in Structuralist understanding ended to deconstruction of superior and inferior relation of political main stream.