پساآنارشیسم و نظریۀ سیاسی

نظریۀ آنارشیسم با تشویق کنش‌های مستقیم و غیرحکومتی می‌کوشد به مردم آزاد کمک کند تا از سلطۀ سیاسی و استثمار اقتصادی رهایی یابند. طرفداران این نظریه، خواهان شکل‌گیری داوطلبانۀ روابط انسانی‌اند که از نیازهای مردم نشات گرفته باشد. اینان به نهاد دولت و قدرت دولتی بدبین‌اند و هر گونه موسسه مبتنی بر زور و اجبار را عامل تباهی زندگی اخلاقی و اجتماعی انسان قلمداد می‌کنند. با این حال، به‌نظر می‌رسد این بدبینی با توجه به تحول جایگاه دولت در عصر جهانی ‌شدن، شکل تازه‌ای به خود گرفته است. سوال اصلی مقالۀ حاضر این است که نظریۀ آنارشیسم با توجه به مقتضیات عصر جهانی شدن چه تحولی را پشت سر گذاشته و این تحول چه تاثیری بر نظریۀ سیاسی نهاده است؟ فرضیۀ ما این است که در پرتو پدیدۀ جهانی شدن که مصادف با گذار جهان به‌سمت یک سیستم پسامدرن است، آنارشیسم در بنیادهای معرفت‌شناختی مدرنیستی خود تجدیدنظر کرده و در شکل جدید پساآنارشیسم با رد تقلیل‌گرایی و ذات‌گرایی و بازتعریف قدرت، مخالفت خود را به اشکال جدید سلطه و اقتدار تعمیم داده است.

POSTANARCHISM AND POLITICAL THEORY

Current Exchange opinions and criticism between liberalism and communitarianism as two contemporary political schools of thoughts is an important issue. Liberalism in the modern era, especially now without any doubt one of, if not the only, political ideology is dominant. It can be said that communitarians are strongest critics of Liberalism, and liberals in their turn have some strongest critique about communitarian’s ideas. This article aims to express critiques of defenders of liberalism against some communitarian authors like Michael j. Sandel, Alasdair MacIntyre, Charls Taylor and Michael Walzer. In short these critiques can be grouped in eight fields: confronting freedom, misunderstanding about liberal freedom, having comprehensive philosophical doctrine, misunderstanding about liberal neutrality, misunderstanding about liberal self, problem of virtue and civic virtues, exaggeration of liberal weaknesses, and impossibility of communitarianism.