الگوی رفتار نخبگان در دولت سید محمد خاتمی

نخبگان برای توسعۀ اقتصادی و سیاسی به‌عنوان کارگزار نظام سیاسی انتخاب می‌شوند و باید قابلیت لازم برای عمل‌گرایی و ارتقای قابلیت تولیدی را داشته باشند. برخی نظریه‌پردازان بر این اعتقادند که پس از دوران جمهوری دوم جهت‌گیری نخبگان و برنامه‌ریزان سیاسی کشور معطوف به سیاست رشد‌محور بوده است. سیاست رشدمحور چالش‌هایی را در ساختار سیاسی ایران به‌وجود می‌آورد؛ چالش‌هایی که هانتینگتون آن را تناقض سیاست توسعه و توسعۀ نامتوازن ‌خواند و آثار خود را در دولت خاتمی بروز داد. اگرچه بخش شایان ‌توجهی از نخبگان فعال در دولت خاتمی کارگزاران رشد‌محور دولت هاشمی هستند، ضرورت‌های جدید اجتماعی، به اجرای برنامۀ توسعۀ سیاسی در قالب «تفکیک ساختاری»، «یکپارچگی» و «ظرفیت‌سازی» منجر شد. این مقاله بر این موضوع تاکید دارد که نخبگان سیاسی ایران در دوران خاتمی از الگوی عمل‌گرایی تاکتیکی با رویکرد فابیانی بهره گرفته‌اند.

BEHAVIOR PATTERN OF ELITES IN THE GOVERNMENT OF KHATAMI

For economic and political development of a political system elites as agents of the system must have the necessary capabilities for “pragmatism” and enhancing of “productivity”. Some theorists believe that after the period of Second Republic the policy of elites and politicians has been Growthoriented policy. The Growthoriented policy has caused challenges for political system of Iran. Huntington named such challenges as paradox of development policy and uneven development which has affected the government of Khatami. Although a significant portion of elites in the government of Khatami were Growthoriented elites of Kargozaran but the new social necessities leading to the implementation of political development in the form of “structural separation”, “integration”, and “capacity building”. This article concludes that in the period of Khatami political elites has followed the model of “tactical pragmatism” and “Fabian strategy”.