سیاستگذاری اقتصادی کنترل تحریم در فرایند دیپلماسی هسته‌ای

رهیافت نئولیبرالیسم در اقتصاد سیاسی بین‌المللی اهمیت، مطلوبیت و کارامدی بالایی در حل منازعات سیاسی و بحران‌های منطقه‌ای  دارد. بخش شایان توجهی از تضادهای جهان غرب و ایران در سال‌های دهۀ 1990 به بعد عمدتاً تحت تاثیر فعالیت هسته‌ای ایران شکل گرفته و گسترش یافته است. در این مقاله به تبیین زمینه‌های اقتصادی کنش راهبردی آمریکا در مقابله با ایران و فرایند دیپلماسی هسته‌ای ایران و کشورهای گروه 1+5 براساس سیاستگذاری اقتصادی نئولیبرالی می‌پردازیم. پایان مذاکرات در 14 جولای 2015 و انتشار برنامۀ جامع اقدام مشترک را می‌توان انعکاس کاربرد رهیافت نئولیبرالی در حوزۀ سیاستگذاری اقتصادی تحریم و اقدام‌های متقابل ایران برای کنترل و گذار از تحریم دانست. علت اصلی موفقیت مذاکرات و برنامۀ هسته‌ای را می‌توان بهره‌گیری از سازوکارهای رهیافت نئولیبرالی در اقتصاد سیاسی بین‌المللی ذکر کرد. چنین رهیافتی زمینه‌های نیل به همکاری مشترک برای کاهش تهدیدات فراروی کشورها را سازماندهی کرد. در رهیافت سیاستگذاری اقتصادی نئولیبرال، همکاری بازیگران برای دستیابی به سود، قدرت و امنیت را امکان‌پذیر می‌سازد. در این فرایند، قالب‌های تحلیلی اقتصاد سیاسی رابطۀ ارگانیک بین مولفه‌های سیاست بین‌الملل و اقتصاد بین‌الملل برقرار می‌کند. براساس چنین رویکردی، هر گونه حل‌وفصل مرحله‌ای موضوعات هسته‌ای تابعی از ضرورت‌های اقتصاد و سیاست جهانی خواهد بود. از سوی دیگر، مذاکرات هسته‌ای را می‌توان در قالب الگوهایی از جمله «اعتمادسازی راهبردی» نیز تفسیر کرد. روند دیپلماسی هسته‌ای ایران و کشورهای گروه 1+5 بیانگر آن است که مولفه‌های اقتصاد سیاسی با نیازهای راهبردی جمهوری اسلامی ارتباط مستقیمی با حل‌وفصل فعالیت‌های هسته‌ای ایران دارد. پرسش اصلی مقاله آن است که «مبانی سیاستگذاری کنترل تحریم در رهیافت نئولیبرالی اقتصاد سیاسی بین‌الملل چیست و ایران چگونه از آن در فرایند مذاکرات هسته‌ای با گروه 1+5 استفاده کرده است؟» فرضیۀ مقاله بر این موضوع تاکید دارد که ضرورت‌های اقتصاد سیاسی ایران و امنیت راهبردی کشورهای 1+5 چنین فرایندی را به‌وجود آورده است. در تنظیم این مقاله از رهیافت سیاستگذاری اقتصادی سیاسی نئولیبرال استفاده شده است.

ECONOMIC POLICYMAKING ON SANCTIONS CONTROL THROUGHOUT THE PROCESS OF NUCLEAR DIPLOMACY

The neoliberal approach in the international political economy is highly significant, desirable and efficient for resolving the political conflict and regional crises. A considerable number of conflicts between the West and Iran since 1990s surfaced and expanded mainly due to the Iranian nuclear activities. This paper attempts to explain the economic backgrounds of US strategic action in dealing with Iran, its nuclear diplomatic process and the P5+1 countries based on the neoliberal economic policymaking. The closing of the negotiations on July 14, 2015 and the release of a Joint Comprehensive Plan of Action was a reflection of the neoliberal approach to economic sanction policymaking and the Iranian countermeasures to control the situation and overcome the sanctions. The main reason behind the success of the talks and the nuclear program lies in utilization of neoliberal mechanisms in the international political economy. Such an approach managed to set the ground for achievement of joint cooperation so as to reduce the threats facing nations. Power and security in the neoliberal approach to economic policy are realized through facilitated collaboration of actors for gaining profit. Throughout this process, the analysis forms within political and economic spheres builds on an organic relationship between the components of international politics and the international economy. According to this approach, any stepwise resolution to the nuclear issues is an outcome of global economic political requirements. On the other hand, the nuclear negotiations can be interpreted as platforms such as strategic confidencebuilding. The current nuclear diplomacy adopted by Iran and the P5+1 suggests that the political economic elements and the strategic requirements of the Islamic Republic of Iran are directly correlated with settlement of the Iranian nuclear activities. The fundamental question of this research is: On what approach and implications the Vienna agreement under the Joint Comprehensive Plan of Action has been occurred. In this respect, the hypothesis in this paper stresses the fact that such a trend originates from the Iranian economic imperatives and the strategic security of P5+1 countries. For that purpose, the neoliberal political economy approach was employed.