بررسی تطبیقی اندیشۀ میرزا ملکم‌خان و جلال آل‌احمد؛ از تجددگرایی تا هویت ایرانیاسلامی

عقب‌ماندگی پدیده‌ای است که ذهن بسیاری از روشنفکران معاصر ایران را به خود معطوف کرده است. این پژوهش به واکاوی و نقد اندیشۀ «میرزا ملکم‌خان نظام‌‌الدوله» و «جلال آل‌احمد» پیرامون چرایی وقوع این پدیده و چگونگی برون‌رفت از آن می‌پردازد. جوهر اندیشۀ ملکم‌خان مبارزه با عقب‌ماندگی در پرتو تجددگرایی است و آل‌احمد نیز بومی‌گرایی و بازگشت به فرهنگ اسلامی را چارۀ کار می‌داند. سوال اصلی پژوهش چرایی تفاوت در پاسخ این دو متفکر به بحرانی یکسان است. براساس فرضیۀ‌ این پژوهش، به‌علت شرایط سیاسی اجتماعی و پیش‌فرض‌های ذهنی متفاوت ملکم و آل‌احمد، در مرحلۀ مشاهده و کشف بحران، هر یک از آن دو، جامعۀ آرمانی متفاوتی را فرادید آورده و به پاسخ‌های مختلف و متضادی رسیده‌اند. در پایان با تاکید بر برداشت «همزمان» (synchronic) و غیر‌تاریخی هر دو متفکر از پدیدۀ عقب‌ماندگی، به مقایسۀ اندیشۀ تحول‌خواهانۀ آن دو در چارچوب نظریۀ بحران اسپریگنز پرداخته می‌شود.