بررسی مزیت نسبی بخش‌های اقتصادی استان سیستان و بلوچستان با تاکید بر سیاست های کلی آمایش سرزمین

با توجه به اهمیت برنامه ریزی منطقه ای در برنامه های توسعۀ اقتصادی، به‌ویژه سیاست‌های کلی آمایش سرزمین، و ضرورت تمرکززدایی فعالیت‌های اقتصادی در مناطق مختلف، شناسایی قابلیت های مناطق مختلف کشور در این خصوص ضروری است. برای شناخت توانمندی ها و استعداد های مناطق در راستای اهداف برنامه ریزی منطقه ای، نظریۀ مزیت نسبی اهمیت بسیاری دارد. هدف از پژوهش حاضر این است که با استفاده از شاخص مزیت نسبی تکامل‌یافتۀ بالاسا (1965)، مزیت‌های نسبی فعالیت‌های اقتصادی استان سیستان و بلوچستان برمبنای اطلاعات مرکز آمار ایران در سال 1400 شناسایی و بررسی شود. روش این تحقیق تحلیلی توصیفی مبتنی بر مطالعۀ اسنادی است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد بخش آموزش با 2.49 درصد، بالاترین مزیت نسبی را بین بخش‌های عمدۀ اقتصادی داراست و جایگاه دوم از لحاظ مزیت نسبی مربوط به بخش کشاورزی، شکار و جنگلداری، و ماهیگیری با 2.33 درصد است. بنابراین برنامه ریزان و سیاست‌مداران باید با عنایت به این مزیت‌ها، در جهت افزایش تولید و اشتغال در استان گام بردارند.

analysis of the comparative advantage of economic sectors in sistan and baluchestan province with emphasis on the general land use policies

considering the significant role of regional planning in economic development programs—particularly within the framework of iran’s general land use policies and the need to decentralize economic activities across diverse regions—it is essential to identify the unique capabilities of each region. comparative advantage theory plays a crucial role in assessing the potential and strengths of regions to support regional planning objectives. this study focuses on analyzing the comparative advantages of economic sectors in sistan and baluchestan province, applying balassa’s enhanced comparative advantage index for 2021. employing a descriptive-analytical method based on documentary research, the findings reveal that the education sector, with a comparative advantage index of 2.49 percent, ranks highest among major economic sectors, followed closely by agriculture, hunting, forestry, and fishing at 2.33 percent. these findings highlight opportunities for national and regional policymakers to strategically promote production and employment in the province by leveraging these sectoral advantages.