نقش خودپذیری نامشروط در ارتباط کمال‏گرایی و تحلیل‌رفتگی در بازیکنان بسکتبال دانشگاهی

هدف اصلی پژوهش حاضر، تعیین نقش خودپذیری نامشروط در ارتباط کمال‏ گرایی و تحلیل‌رفتگی در بازیکنان بسکتبال دانشگاهی بود. به این منظور طی یک مطالعه مقطعی ـ همبستگی، 118 بازیکن بسکتبال (54 مرد و 64 زن، میانگین سن 8/23 سال، میانگین سابقه ورزشی 4/10 سال و میانگین سابقه رقابتی 4/6 سال) مقیاس کمال‏ گرایی مثبت و منفی، پرسشنامه خودپذیری نامشروط و پرسشنامه تحلیل‏ رفتگی ورزشکار را تکمیل کردند و داده‏ های به‌دست‌آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه سلسله‌مراتبی در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بازیکنان بسکتبال دانشگاهی از سطوح بالای کمال‏ گرایی مثبت، سطوح متوسط کمال‏گرایی منفی و سطوح متوسط به پایین خودپذیری نامشروط و تحلیل‏ رفتگی برخوردارند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که کمال‏ گرایی مثبت و منفی در مجموع 2/13 درصد از تغییرات تحلیل‏ رفتگی را تبیین می‏ کنند. همچنین، خودپذیری نامشروط نقش واسطه ‏ای معناداری در ارتباط کمال‏ گرایی منفی و تحلیل‏ رفتگی برعهده داشت؛ درحالی‌که نقش آن در ارتباط کمال‏ گرایی مثبت و تحلیل‏ رفتگی از لحاظ آماری معنادار نبود. بر اساس یافته‏ های پژوهش حاضر، نقش تعیین ‏کننده خودپذیری نامشروط در کاهش اثرات مخرب کمال‏ گرایی منفی و اتخاذ راهبردهای روان‏شناختیِ موثر، بررسی می‌شود.