تاثیر تمرینات مقاومتی دایره‌ای و بی‌تمرینی پس از آن بر مقادیر پلاسمایی امنتین-1 و ترکیب بدنی دانشجویان دختر دارای اضافه‏وزن و چاق

امنتین-1، آدیپوکاینی است که در بافت چربی احشایی بیان و ترشح می‌شود و حساسیت انسولینی را افزایش می‌دهد اما پاسخ آن به تمرینات مقاومتی و بی‌تمرینی به‌درستی مشخص نیست. هدف پژوهش حاضر، تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و بی‌تمرینی پس از آن بر مقادیر پلاسمایی امنتین-1 دختران دارای اضافه‌وزن و چاق بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی 22 نفر از دختران دارای اضافه‌وزن و چاق به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه تجربی (12=n) و کنترل (10=n) تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی هشت‌هفته‌ای و هر هفته چهار جلسه، طبق برنامۀ تمرینی‌ای با شدت 65 تا 80 درصد 1rm به تمرین پرداختند و پس از آن چهار هفته بی‌تمرینی را تجربه کردند تا آثار بی‌تمرینی نیز بررسی شود. خون‌گیری پس از دوازده ساعت ناشتایی در مراحل مختلف با شرایط مشابه انجام و مقادیر پلاسمایی امنتین-1 اندازه‌گیری شد. بر اساس یافته‌ها هشت هفته تمرین مقاومتی، تغییرات معناداری در همۀ متغیرهای پژوهش ایجاد کرد و پس از چهار هفته بی‌تمرینی، این مقادیر به سطوح پایه تغییر یافتند که این تغییر نیز معنادار است (05/0p<). در مقایسۀ گروهی نیز در مقادیر bmi (017/0p= و 019/0p=) و vo2max (022/0p= و 024/0p=)، در مرحله پس‌آزمون و چهار هفته بی‌تمرینی و در مقادیر امنتین-1 در مرحله پس‌آزمون نسبت به گروه کنترل، تغییرات معناداری دیده شد (013/0p=). تمرین مقاومتی با افزایش معنادار امنتین-1، تاثیری پیش‌گیرانه برای بیماری‌های قلبی ـ عروقی داشته، در حالی که با توقف تمرین، سازگاری‌های مطلوب تمرین از بین می‌رود و با کاهش معنادار امنتین-1، افراد در معرض عوامل خطرزای قلبی ـ عروقی قرار می‌گیرند.