موانع توسعه ورزش همگانی در دانشگاه ها

هدف از پژوهش حاضر موانع توسعه ورزش همگانی در دانشگاه های ایران بود. این پژوهش توصیفی-تحلیلی و از نوع همبستگی است که به صورت میدانی انجام شده است. جامعه آماری شامل تمامی اعضای هییت علمی، کارکنان و دانشجویان دانشگاه های سراسری ایران بود که در نهایت، 779 نفر (233 نفر عضو هییت علمی، 224 نفر کارمند و 322 نفر دانشجو) به عنوان نمونه در این پژوهش شرکت کرده و به پرسشنامه پاسخ دادند. این پرسشنامه در مقیاس پنج ارزشی بود که روایی صوری و محتوایی آن مورد تایید متخصصان قرار گرفته و پایایی آن نیز در یک مطالعه راهنما و به روش آلفای کرونباخ محاسبه شد(953/0=?). از روش تحلیل عاملی اکتشافی با چرخش متعامد برای شناسایی عامل ها استفاده شد. در تحلیل عاملی اکتشافی، از 66 سوال پرسشنامه موانع، 58 سوال با داشتن بار عاملی مناسب در شش عامل سازمانی و مدیریتی، محیطی، روان شناختی، درون فردی، عدم حمایت اجتماعی و محدودیت زمانی قرار گرفتند. نتایج نشان داد عامل سازمانی و مدیریتی با میانگین (85/0 ± 22/3) با اهمیت ترین عامل و روانشناختی با میانگین (95/0 ± 50/2) کم اهمیت ترین عامل بود. عامل های بدست آمده در این پژوهش بر اساس معیار های ذیل تعیین گردید: الف) شناخت اولیه تعداد عامل ها بر اساس مرور مقالات، ب) انتخاب عامل ها بر اساس مقادیر ویژه بیشتر از 1، ج) بررسی بصری بر اساس آزمون اسکری، د) استفاده از معیار توصیف واریانس و ه) قابلیت درک عامل های اقتباس شده. توجه به عوامل بازدارنده (موانع) شناسایی شده در این پژوهش و سعی در برطرف کردن آن ها می تواند زمینه مشارکت هرچه بیشتر جامعه دانشگاهی در فعالیت های بدنی و برنامه های ورزش همگانی دانشگاه را فراهم نماید. به علاوه، در این پژوهش بر اساس عامل های موانع راهکارهایی برای توسعه ورزش همگانی در دانشگاه ها ارایه شده است.