ارزیابی اثر نوع‌دوستی کارکنان بر نوآوری سازمانی در محیط‌های دانشگاهی: تبیین نقش میانجی تعلق خاطر کاری

این پژوهش با هدف بررسی اثر نوع‌دوستی بر نوآوری سازمانی با تبیین نقش میانجی تعلق خاطر کاری در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی شیراز  به شیوه کمی انجام شده است. روش پژوهش، توصیفی همبستگی است. نمونه آماری شامل 132 نفر از جمعیت آماری 630 نفری کارکنان و مدیران دانشگاه مذکور که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌های پژوهش، دو پرسشنامه و یک مقیاس بود که پس از سنجش  و تایید روایی و پایایی آنها مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل نتایج داده‌های آماری پژوهش نشان داد که میانگین نوع‌دوستی کارکنان از حد کفایت مطلوب بالاتر است و تعلق خاطر کاری در کارکنان از حد کفایت قابل قبول بالاتر است. نوآوری سازمانی از حد کفایت قابل قبول پائین‌تر است. همچنین بر اساس یافته‌ها بین سه متغیر اصلی پژوهش همبستگی وجود دارد. متغیر تعلق خاطر کاری 47 درصد واریانس نوآوری را تبیین می‌کند و متغیر نوع‌دوستی 11 درصد واریانس تعلق خاطر کاری را تبیین می‌کند، ولی متغیر نوع‌دوستی به‌صورت مستقیم بر متغیر نوآوری اثرگذار نبوده و نوع‌دوستی به‌واسطه تعلق خاطر کاری، نوآوری سازمانی را پیش‌بینی می‌کند.