مولفه‌ها و نشانگرهای همکاری‌های علمی پژوهشگران: طراحی و تعیین ساختار عاملی

هدف پژوهش حاضر، طراحی، رواسازی و اعتباریابی مقیاس همکاری‌های علمی و بررسی وضعیت موجود همکاری‌های علمی پژوهشگران دانشگاه فردوسی مشهد بود. روش پژوهش توصیفی بود. جامعه آماری پژوهش شامل؛ جامعه متخصصان حوزه همکاری‌های علمی و جامعه پژوهشگران دانشگاه فردوسی مشهد اعم از اعضای هیئت ‌علمی و دانشجویان دکتری در سال تحصیلی 94 93 بود. تعداد 7 نفر به‌صورت هدفمند از جامعه متخصصان و تعداد 228 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای از جامعه پژوهشگران به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. در راستای هدف پژوهش و با مشخص کردن همپوشانی‌های موجود در منابع و مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته با متخصصان و جمع‌بندی آنها به استخراج مولفه‌ها و نشانگرهای همکاری علمی و سپس تدوین مقیاس همکاری‌های علمی پرداخته شد. روایی محتوایی مقیاس با استفاده از شاخص نسبت روایی محتوایی و روایی سازه با استفاده از تحلیل عاملی تعیین شد. پایایی مقیاس، با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 88/0 محاسبه شد. در نهایت مقیاس در قالب پنج عامل حاصل از ساختار عاملی شامل سهم مشارکت در خلق دانش مشترک، مشارکت در مجامع علمی، همکاری در فرایند پژوهش، آمادگی‌های عاطفی شناختی و آمادگی‌های رفتاری همکاری‌های علمی تهیه شد. نتایج حاصل از اجرای مقیاس نشان داد، میزان عملکرد همکاری‌های علمی پژوهشگران در سطح متوسط و نگرش پژوهشگران به همکاری‌های علمی مثبت و در سطح بالا قرار دارد. همچنین، بین میزان عملکرد همکاری علمی پژوهشگران بر‌حسب دانشکده، مرتبه علمی و جنسیت تفاوت معنی‌داری وجود دارد. با توجه به احراز روایی و پایایی مقیاس همکاری‌های علمی، می‌تواند در پژوهش‌های مربوط به همکاری علمی به‌کار رود.