مولفه‏ های اجتماعی ـ فرهنگی و بی‏ اعتنایی اجتماعی (مورد مطالعه: دانشجویان دانشگاه‏های کردستان و پیام نور)

بی‌اعتنایی اجتماعی حلقه حایل دوگانگی توسعه‌ـ توسعه‌نیافتگی در جوامع مدرن است. بی‌اعتنایی نوعی تلقی بدبینانه و احساس بدگمانی، حالتی انزواگرایانه، روندی منفعلانه، و به عبارت بهتر نوعی افسردگی اجتماعی است. از این‏رو، از منظر آسیب‌شناختی، بی‌اعتنایی نوعی بیماری اجتماعی شناخته می‌شود. اهمیت مطالعه بی‌اعتنایی اجتماعی در پیامدهای نامناسب آن در مسیر توسعه است. ازاین‏رو پژوهش حاضر با نگاهی جامعه‌شناختی و با استفاده از نظریه‌های پیلیاوین، لاتانه و دارلی، آگوستین پوندس، ملوین سیمن، و پژوهشگران دیگر در پی مطالعه بی‌اعتنایی اجتماعی بین دانشجویان و سنجش عناصر تبیین‌کننده آن است. روش پژوهش توصیفی غیرآزمایشگاهی از نوع همبستگی و بااستفاده از تکنیک پیمایش است. جامعه آماری پژوهش را دانشجویان دانشگاه کردستان (7500 نفر) و دانشگاه پیام نور مرکز سنندج (7110 نفر) تشکیل دادند. حجم نمونه 374 بود که براساس روش نمونه‌گیری طبقه‌ای، متناسب با حجم، مطالعه شد. نتایج آزمون فرضیات بیانگر این است که بین متغیر بیگانگی اجتماعی و میزان بی‌اعتنایی اجتماعی دانشجویان رابطه معنادار و مستقیم و بین متغیرهای اثربخشی اجتماعی، اعتماد اجتماعی، و رضایت اجتماعی و میزان بی‌اعتنایی اجتماعی دانشجویان رابطه معنادار و معکوسی وجود دارد. میزان بی‌اعتنایی اجتماعی دانشجویان پسر بیشتر از دانشجویان دختر است. همچنین، نتیجه تحلیل رگرسیونی بیانگر این است که متغیرهای بیگانگی اجتماعی، اثربخشی اجتماعی، و اعتماد اجتماعی 42 درصد از واریانس بی‌اعتنایی اجتماعی دانشجویان دانشگاه‌های مورد مطالعه را تبیین می‌کنند. در این مدل مهم‌ترین و تاثیرگذارترین عاملْ متغیر بیگانگی اجتماعی است. این عامل 44 درصد تغییرات متغیر وابسته را تبیین می‌کند.