گفتمانهای پوشش ملی در ایران

معمولاً نخستین چیزی که فرایند نوگرایی در جامعه های سنتی نابود می کند، لباس سنتی است. امروزه غرب با تکیه بر رسانه های فراگیر و صنعتِ فرهنگ، دنیا را به سوی همسان سازی پیش می‏برد که یکی از تجلی های آن، پوشش مردم است. در جامعه امروزی از یک سو جهانی شدن و گسترش فرهنگ مصرفی و فرهنگ عامه پسند به دلیل ورود فرهنگ بیگانه، از سوی دیگر ورود زنان به عرصه‏های عمومی ، مسیله پوشش را مسیله‏ای غامض و مجادله برانگیز می‏کند. پوشش زنان در ایران هم‏زمان امری فرهنگی، مذهبی، ایدیولوژیکی و گفتمانی است. ما در این مقاله به پوششِ ملی و پوششِ زنان به طور خاص در قالبِ گفتمانیِ آن می‏پردازیم . نگاه به پوشش و تلاش برای درک گفتمانی آنها به ما کمک می‏کند که به زاویه جدیدی از این مسیله حاشیه ساز پی ببریم. گفتمان‏ها بر اساس اهداف و ارزش‏هایی معین انتخاب هایی را در اختیار فرد می‏گذارند که بتواند خود را با پوشش به دیگران معرفی کند. این مقاله ضمن بررسی پوشش در سه دوره تاریخی بر ورود فرهنگ غربی درباره پوشش به ایران ، تکیه داده است. در این دوره، گفتمان دینی با تاکید بر حجاب با گفتمان لیبرال مبنی برآزادی در نوع پوشش درگیرند، هر چند گفتمان مذهبی غالب است، اما لازم است که مراکز تربیتی برای گسترش هرچه بیشتر حجاب اسلامی، به رغم تاکید بر نوع پوشش، بر محور عفت تاکید کنند.