تحلیل تاریخی تطبیقی مدرنیتۀ سیاسی در ایران (1285-1320)

هدف این مقاله، مطالعۀ تاریخی تطبیقی مدرنیتۀ سیاسی در ایران از 1906 تا 1941 است. مسئلۀ این پژوهش آن است که مدرنیتۀ سیاسی در ایران در مرحلۀ تثبیت پرابلماتیک شده و در دوره‌های مختلف تاریخی با وجود تلاش‌های متعدد از سوی آزادیخواهان، ساختار دولت مطلقه بازتولید شده است. با توجه به شواهد تجربی استدلال شده است که ایران، عدم تثبیت مدرنیتۀ سیاسی و درنتیجه بازگشت اقتدارگرایی و بازتولید دولت مطلقه را در 1908 و 1925 تجربه کرده است. مدل نظری پژوهش برمبنای رویکرد ترکیب‌گرایانه است. ساختار منطقی این دستگاه نظری دلالت بر آن دارد که مدرنیتۀ سیاسی نتیجۀ ارتباط چهار شرط علی یعنی نهادمندی نظام سیاسی، جدایی جامعۀ مدنی از دولت سیاسی، به‌رسمیت شناخته‌شدن حقوق فردی و حقوق شهروندی در قانون اساسی و نقش مثبت کنشگر خارجی است.موضوع این پژوهش تاریخی و روش تحقیق تاریخی-تطبیقی است.شواهد تجربی دلالت بر آن دارد که عدم تثبیت مدرنیتۀ سیاسی در ایران تحت شرایط ترکیب شروط علی ضعیف‌بودن میزان نهادمندی سیاسی، عدم جدایی جامعۀ مدنی از دولت سیاسی، ضعیف‌بودن حضور حقوق فردی و حقوق شهروندی در قانون اساسی و نقش منفی کنشگر خارجی در تحولات سیاسی داخلی رخ داده است.

a comparative historical analysis of political modernity in iran (1906-1941)

this paper focuses on a comparative historical examination of political modernity in iran from 1906 to 1941. the research problem is centered on the assertion that political modernity in iran has become problematic during the consolidation stage. despite numerous efforts by liberals, the absolutist state has been replicated in various historical periods. based on empirical evidence, it is argued that iran underwent the destabilization of political modernity, which led to the resurgence of authoritarianism and the reproduction of the absolutist state in 1908 and 1925. the study’s theoretical framework is founded on a combinative approach. the theoretical framework’s logical structure implies that political modernity is the result of the interaction of four causal conditions: institutionalization of political system, separation of civil society from the state, recognition of individual and citizenship rights in the constitution, and the positive involvement of external agents.a comparative historical methodology is implemented in this historical investigation.the empirical evidence presented in this research suggests that the destabilization of political modernity in iran took place in the context of weak political institutionalization, lack of separation between the state and civil society, the weak representation of individual and citizenship rights in the constitution, and the negative influence of foreign actors on domestic politics