چالش‌های کانون های سلامت برای دستیابی به حکمرانی مشارکتی

اامروزه حکمرانی مشارکتی اهمیت روزافزون یافته است. کانون‌های سلامت با هدف ایجاد فضایی برای حکمروایی مشارکتی در حوزۀ سلامت ایجاد شد، اما در عمل این طرح با چالش‌های بسیاری مواجه شد. مطالعۀ حاضر به‌منظور بازنگری و بررسی چالش‌های کانون‌های سلامت برای دستیابی به حکمرانی مشارکتی انجام شده است.مطالعۀ حاضر کیفی و با رویکرد نظریۀ زمینه‌ای است. در این مطالعه با 22 نفر از صاحب‌نظران، سیاست‌گذاران، مدیران، ارائه‌دهندگان خدمات در کانون‌های سلامت و مردم چهار منطقه از تهران مصاحبه شد. در این مطالعه داده‌ها با استفاده از مدل حکمروایی مشارکتی امرسون و نباتچی طبقه‌بندی شدند.موانع فرهنگی حکمرانی مشارکتی شامل فردگرایی و ضعف کار تیمی و گروهی و موانع اجتماعی شامل بی‌اعتمادی بین بخش دولتی و مردم، وجود رقابت بین ذی‌نفعان مختلف، منفعت‌طلبی در مشارکت و کاهش تعهدات اخلاقی متقابل است. در زمینۀ سیستم، موانع دینامیک همکاری شامل نبود فهم مشترک مسئله میان ذی‌نفعان مختلف، نداشتن اجماع در تصمیم‌گیری، درنظرنگرفتن منافع همگان، لابی‌گری، شنیده‌نشدن همۀ صداها، رقابت میان ذی‌نفعان و توجیه‌نشدن بدنۀ شهرداری نسبت به اهمیت مشارکت مردمی است. چالش‌های رهبری شامل ناکارایی رهبری رسمی در بخش دولتی در زمینۀ مدیریت تعارض، رهبری هدایت‌کننده و نگاه ابزاری به مشارکت است.از جمله چالش‌های کانون‌های سلامت برای دستیابی به حکمرانی مشارکتی، بستر شکل‌گیری آن است. همچنین در فرایند تصمیم‌گیری، فهم مشترک، انگیزۀ مشترک ذی‌نفعان، رهبری رسمی، ساختار و جریان مالی و اطلاعات میان ذی‌نفعان چالش‌هایی وجود دارد که نیازمند اصلاح است.

challenges of health centers to achieve participatory governance

the significance of participatory governance has grown in recent years. the purpose of establishing health organizations was to increase citizen participation in the field of health. in practice, this plan encountered numerous obstacles. this study aimed to evaluate and investigate the obstacles health clubs face in achieving participatory governance.this is a qualitative investigation that employs in-depth interviews and focused group discussions. interviews were conducted with 22 experts, policymakers, administrators, health center service providers, and residents of four tehran districts. the data in this investigation were classified using the emerson and nabatchi participatory governance model. iran’s cultural barriers to participatory governance consist of individualism and a lack of collaboration. social barriers consist of a lack of trust between the public sector and the general public, competition between various stakeholders, self-interest in participation, and diminished reciprocal moral obligations. in the field of system, the dynamic obstacles to cooperation include a lack of common understanding of the problem among different stakeholders, a lack of consensus in decision-making, a disregard for everyone’s interests, lobbying, an inability to hear all voices, competition among stakeholders, and a lack of justification by the municipal body for the significance of public participation. the ineffectiveness of formal leadership in the public sector in conflict management, guiding leadership, and a tool-based approach to participation are among the leadership challenges.participatory governance is the basis for the establishment of health centers, one of the obstacles they must overcome to succeed. challenges must also be addressed in the decision-making process, shared comprehension, common motivation of stakeholders, formal leadership, financial and information structure, and information flow among stakeholders.