ارائه مدلی تجربی از شرایط برسازندۀ کنش جمعی محله ای

هدف پژوهش حاضر، ارائه مدلی تجربی از شرایط و فرایندهایی است که برسازنده امکان کنش جمعی در سطح محله‌ای هستند. با بهره‌گیری از روش مطالعه موردی، چهار کنش جمعی در محله‌های اکباتان، اوین، شهرک دانشگاه شریف و شهرک راه‌آهن، به‌عنوان موردهای پژوهش انتخاب شده است تا از خلال مطالعه میدانی آن‌ها به درکی از عناصر مشترکی دست یابیم که با وجود تفاوت در بستر و هدف کنش جمعی آن را ممکن ساخته‌اند. داده‌ها با روش‌های متعددی مانند مصاحبه نیمه‌ساخت‌یافته، بررسی اسناد، مشاهده میدانی و گروه کانونی گردآوری شدند. یافته‌های پژوهش در دو سطح شرایط و بستر کنش جمعی و راهبردهای شکل‌دهنده آن تنظیم شدند. در سطح بستر کنش جمعی، مفاهیم عاملیت آغازگر، سرمایه اجتماعی محلی و ساختار قدرت محلی به‌عنوان مقوله‌های اثرگذار بر شرایط امکان کنش جمعی از داده‌ها انتزاع شدند. در سطح راهبرد‌ها نیز مفاهیم چارچوب‌دهی مسئله کنش و بسیج منابع کنش، کنش‌های صورت‌گرفته برای شکل‌گیری و استمرار کنش جمعی را بازنمایی می‌کنند. مدل نشان می‌دهد چگونه هرکدام از مفاهیم موجود در منظومه مفهومی ارائه‌شده، بر امکان شکل‌گیری و استمرار کنش جمعی اثرگذار هستند و چگونه رابطه متقابل میان مفاهیم مدل و تاثیر آن‌ها بر یکدیگر و تعامل و مشروط‌ کنندگی متقابل میان عاملیت کنش گران اجتماعی و ویژگی‌های ساختاری بستر کنش، برسازنده امکان کنش جمعی است.