رابطه نمایندگی سیاسی با وکالت شرعی در فقه اسلامی

با توجه به گسترش بیش از پیش جوامع بشری و نیازهای گسترده آنان، سازوکارهای جدیدی پدید آمده که برای این جوامع از اهمیت فراوانی برخوردار است. از جمله این سازوکارهای جدید نمایندگی است، که باید در یک انتخابات آزاد، مردم افرادی را به عنوان نماینده خود در انجام اموری معرفی کنند. با ورود و استعمال لفظ نمایندگی سیاسی همزمان با دوران مشروطه، مباحث زیادی برسر ماهیت نمایندگی سیاسی مطرح شده که مهمترین آنها حول محور وکالت بودن یا نبودن نمایندگی سیاسی بوده که تا امروز نیزبه صورت های گوناگون مطرح است. در یک تقسیم کلی می توان اقوال علما در این باب را به دو دسته اصلی تقسیم کرد: دسته اول؛ منکرین وکالت شرعی بودن نمایندگی سیاسی ، و دسته دوم مثبتین آن. درذیل این دو قسم،لااقل پنج فرض و تقریردیگر نیز وجود دارد، که در جای خود باید از آن بحث شود.نتیجه حاصل از بررسی این آرا و شرایط و آثار آن ها این که نمایندگی سیاسی نمی تواند از باب وکالت شرعی در فقه، حجت باشد بلکه حجیت یافتن نمایندگی سیاسی را می توان از ابواب دیگر مثل ازباب مشاور بودن برای ولی فقیه و یا از طریق دیگر ابواب تبیین کرد.