بررسی تاثیر روابط فرهنگی بر روابط سیاسی ایران و عراق (با تاکید بر انقلاب اسلامی)

در این مقاله با نگاه مختصر به گذشته روابط ایران و عراق و با توجه به این پیش فرض که در بررسی روابط ایران و عراق باید بین روابط سیاسی از یک سو و روابط فرهنگی از سوی دیگر تمایز قایل شد، به بررسی این فرضیه پرداخته ایم که هر چه روابط فرهنگی و متاثر از آن، ارتباطات اجتماعی میان ملّتهای دو کشور بیشتر باشد، امکان همگرایی سیاسی میان آن دولتها بیشتر می شود. برای انجام این تحقیق که از روش کتابخانه ای و فرضیه آزما استفاده شده است با الهام از نظریه دویچ به دنبال بررسی تاثیر روابط فرهنگی بر روابط سیاسی(مطالعه موردی ایران و عراق) هستیم. روابط رسمی دو کشور همواره متاثر از عوامل سرزمینی مانند اختلافات مرزی قرار داشته و تنش بالقوه‌ای را در روابط دوجانبه ایران و عراق بوجود آورده است. اما در این مدت در کنار این عواملِ تنش‌زای دولتی، عوامل فرهنگی بر مبنای مشترکات دو کشور، در حال نزدیک کردن ملت‌های دو کشور بوده است. این عوامل فرهنگی بویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی و پس از سقوط حزب بعث راه را برای ارتقا روابط رسمی فراهم کرد و باعث شد کشور عراق از یک چالشگر امنیتی به یک فرصت مناسب برای ایران تبدیل شود.