تیوری وحدت حوزه و دانشگاه در انقلاب اسلامی و رهیافتی بر استعاره‌معناگرای قدرت در حقوق عمومی

جهان آینده چه نوع قدرتی را ایجاب می نماید و نسبت انقلاب اسلامی با آن چگونه است؟ حیطه تاثیر و تاثر این قدرت با مولفه‌های باز تعریف حقوق عمومی از نگاه انقلاب اسلامی که حقوق اداره جامعه و حاکمیت اسلامی است چگونه شکل می‌گیرد؟ این امر البته بستگی به اقتضایات، نیازها و خلاهای این عصر دارد. عصری که به عصر مدرنیته معروف شده و بزرگترین چالش آن بحران معنا(خلا معنوی، کمبود اندیشه و نرم افزار زندگی و تفسیر از عالم و آدم)است. پس جنس قدرت و الزامات حقوق حکومت در این شرایط از جنس معنا بوده و مولفه ایجاد کننده آن معناگرایی است. خلا معنا و معنویت در جهان مدرن به دلیل رویگردانی انسان مدرن از دین و نگاه وحیانی بوجود آمده است. لاجرم بازگشت به معنا نیز جز با احیا و تجدید حیات دین به عنوان تنها منبع معنا بخش زندگی بشر با محوریت توحید ممکن نخواهد بود. البته این امر به همراه خود مساله خروج از اتمسفر اندیشه، فرهنگ و تمدن مدرن را نیز می طلبد. در عمل این بازتولید معرفتی با تعامل ارزش و دانش شکل می‌گیرد که در ادبیات انقلاب اسلامی تحت عنوان وحدت حوزه و دانشگاه تیوری‌پردازی شده است. لذا مدعای این مقاله آن است که انقلاب اسلامی ایران به عنوان احیاگر تفکر وحیانی و اسلامی با دو ویژگی تولید معنا(مبتنی بر مبانی دینی خود) و نفی مدرنیسم معرفتی، مقدمات لازم جهت اجرایی شدن تیوری وحدت حوزه و دانشگاه و بتبع آن تولید قدرت و تاثیرگذاری جهانی را شامل می باشد. پس مهمترین عامل تعریف استعاره نوین معناگرا در تولید قدرت وقوع انقلاب اسلامی در سال 1357 تعبیر می‌گردد.