رهیافت هستی شناختی پیرامون ظرفیت ها و مولفه های شکل دهنده تمدن ایرانی - اسلامی در نظام مردم سالاری دینی

پدیده مردم سالاری دینی در دهه های اخیر با الهام از آموزه های اسلام ناب محمدی (ص) و در متن واقعیات سیاسی و اجتماعی ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ظهور کرد. این نظام سیاسی جدید بعلت بدیع و بی سابقه بودن مورد تامل متفکران و نظریه پردازان حوزه های مختلف علوم انسانی قرار گرفته و از زوایا و ابعاد گوناگون بدان نگریسته شد. اکنون با طرح ایده الگوی ایرانی- اسلامی پیشرفت و حرکت درمسیر آفرینش تمدنی بر آمده از مکتب حیات بخش اسلام و متکی بر معارف و ظرفیت های تعالی آور فقه اجتهادی و کاربردی مذهب شیعه و نیز با تکیه بر استعدادهای بی بدیل طبیعی و انسانی ایران، جا دارد چایگاه مردم سالاری دینی در سیر تحقق و تکامل این الگو و سرانجام ایجاد تمدن مورد نظر مورد کنکاش قرار گیرد.سوال محوری این مقاله نیز معطوف به نقش نظام سیاسی جدید و موجود مستقر در جمهوری اسلامی ایران در نیل به اهداف ترسیمی این الگوست.روشی که در این مقاله مورد استفاده قرار گرفته است ترکیبی توصیفی- علی و با نگاهی تمدنی در رهیافت های گوناگون در نظام های مردم سالار است که با کاربست رهیافت هستی شناختی پیرامون ظرفیت ها و مولفه های شکل دهنده تمدن ایرانی- اسلامی در نظام مردم سالاری دینی کنکاش و پردازش می شود.هسته مرکزی این رهیافت را تمدن برآمده از تحقق الگوی ایرانی- اسلامی پیشرفت و مشارکت وسیع و موثر مردم در تعیین سرنوشت شکل می دهند. این پدیده به نوبه خود روابط و مناسبات انسانی و کارکردهای مشروعیت آفرین نظام جمهوری اسلامی ایران را ساماندهی و ارتقا، می بخشد. تحقق الگوی فوق و تمدنی را به نمایش می گذارد که با خصایص عام سایر تمدنها و جوامع پیشرفته همانند نظم، امنیت و عقلانیت مشترک است.