درهم تنیدگی فولدهای فضایی و جسمانی در سینمای باروک

از آنجا که در رویکردهای معاصر، جنبه های لامسه ای دریافت فیلم کانون توجه اند، نمی توان ظرفیت های هنر باروک در فضاسازی سینمایی را نادیده گرفت. سینمای مبتنی بر هنر باروک، به جای تضمین سلطه و برتری اپتیکی سوژه/ناظر بر تصاویر، قلمرویی را شکل می دهد و تماشاگر را به رها شدن در فضای فیلم و همزیستی با بدن های فیلمی دعوت می کند. این پژوهش نظری که با روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، می کوشد با بهره گیری از آرای متفکرانی چون فریدریش نیچه، موریس مرلوپونتی و ژیل دلوز، این نکته را آشکار سازد که در تجربه ی سینمای باروکی، تماشاگر نمی تواند جدا و مستقل از شخصیت ها و فضاها به نظاره بنشیند، بلکه فولدهای فضایی تصاویر، مخاطب را به درون لابیرنت های جسمانی/حسی فیلم می کشانند. به واسطه ی فولد شدن فضای درونی تماشاگر با جهان فیلم، نوعی رابطه ی درهم تنیدگی شکل می گیرد که در آن هر کنش یک طرف، واکنش طرف مقابل را در پی خواهد داشت. در تعامل مخاطب و جهان فیلم، مخاطب احساساتش را به فضای فیلم و شخصیت ها می بخشد و فیلم نیز فضای حسانی خود را در کالبد تماشاگر منتشر می کند. از این رو تجربه ی تماشای فیلم را می توان فرایند تعامل پویای این «فولدهای درهم تافته» قلمداد کرد.