بررسی کارکرد هنرهای آیینی ذن در فیلم بهار، تابستان، پاییز، زمستان و دوباره بهار

سینما گاه می‌تواند چونان هنرهای آیینی به سرچشمه‌ی ازلی و ساحت متعالی هنر تعلق داشته باشد. با این نگاه، فیلم بهار، تابستان، پاییز، زمستان و دوباره بهار، ساخته‌ی کارگردان کره‌ای، کیم کی‌دوک (2003)، برای بیان پرسش‌های تامل‌برانگیز وجودشناسانه و تعالی بخشیدن به هستی، از هنرهای آیینی در قالب استعاره، نماد و تشبیهات تصویری بهره می‌گیرد. این پژوهش که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، هنرهای آیینی را با توجه به فضای خاص فیلم و نگاه ویژه‌ی فیلمساز که در راستای مفاهیم استعلایی است، مورد تحلیل قرار داده است. برای انجام پژوهش ابتدا همه‌ی هنرهای سنتی از فیلم استخراج و سپس (از ابعاد استعلایی) مورد تحلیل و تاویل قرار گرفت. نتیجه آن‌که هنرهای آیینی در این فیلم گاه کارکردی دکوراتیو یافته‌اند، گاه برای باورپذیری فضای فیلم و گاه به منظور بزرگداشتی برای سنت و گذشته استفاده شده‌اند. اما با توجه به این‌که فیلم به گونه‌ی سینمای استعلایی تعلق دارد، کارکرد نمادین و آیینی (ذن) این دست‌آفریده‌ها در راستای هنر و اندیشه‌ی روح شرقی فیلمساز، نسبت به کارکردهای دیگر ارجحیت دارد. به‌عبارت دیگر در فیلم مذکور میان دست‌آفریده‌های سنتی که توسط انسان به وجود آمده‌اند و امر متعال رابطه‌ای درونی برقرار است.