رهیافتی پدیدارشناختی هرمنوتیک نسبت به سینما

فهم پدیدارشناسانه سینما، در حوزه فلسفه سینما قرار می گیرد. در پدیدارشناسی متعارف، وابستگی سوژه وابژه به یکدیگر مطرح می شود، اما در روش پدیدارشناسی هرمنوتیک هیدگر، به نوعی دوسویه سوژه ابژهکنار می رود و جای خود را به در عالم بودنِ دازاین می دهد. بر همین اساس، پدیدارشناسی هیدگر متقدم،راهی برای فهم امکانات وجودشناسانه دازاین می شود. پدیدارشناسی در نظر هیدگر متاخر، بدل به امکانیبرای اندیشیدن می گردد و در واقع شیوه ای هرمنوتیکی را برای تفکر در ظل تاریخ وجود شکل می دهد. گادامرلوازم پدیدارشناسی هرمنوتیک را در تفکر هیدگر بسط می دهد و با آموزه هایی چون رد تفکیک صورت ازمحتوا در فهم اثر و توجه به عالم، تمهیدات مهمی را در این روش، ایجاد می کند. در پدیدارشناسی متعارفسینما، دیدگاه هایی واقع گرا یا نشانه گرا در باب چیستی فیلم و نحوه درک مخاطب بیان م یشود. در نگاهپدیدارشناسی هرمنوتیک، با نفی تفکیک صورت از محتوا و توجه به آموزه عالم و تکنیک می توان سینما را بهمثابه عالم منکشف از مجلای تکنیک سینمایی فهم کرد.