بررسی تطبیقی نت‌نگاری نوین در آثار آهنگسازان معاصر (مطالعه موردی: بانشی، کهکشان مارپیچ، اتود 2 فریمن، کنتاکت، 8'37، طلسم باران)

نت نویسی در موسیقی یک مساله همیشگی و همواره در حال تکامل بوده است، چراکه در بسیاری از موارد نت یک اثر، نسخه‌برداری نسبتا ناقص از وجوه بی‌شمار آن اثر است. در قرن گذشته با پیشرفت تحقیقات و نوآوری‌های موسیقی، سامانه‌های نت‌نگاری جدید نیز افزایش می‌یافت و استانداردهایی هرچند نسبی برای این مهم گردآوری می‌شد. در کشاکش این تحولات گسترده، در نت‌نگاری مسئله‌ای بسیار مهم وجود داشت و آن اینکه، چه میزان از این تغییرات ضرورت داشته‌اند و نت‌نگاری مرسوم کلاسیک در چه بخش‌هایی در برآورده کردن ایده‌های آهنگسازان معاصر عاجز بوده است. در این پژوهش به عنوان نمونه شش اثر به سبب تفاوت‌های ساختاری در نت‌نگاری، انتخاب و از منظر نت‌نگاری و علائم نوشتاری بررسی شد و در ادامه تشابهات و تفاوت‌های نت‌نگاری این آثار با هم مقایسه گردید. همچنین دلایل انتخاب نت‌نگاری نوین در هر کدام از شش اثر و محدودیت‌های استفاده از نت‌نگاری مرسوم کلاسیک در نوشتن هر کدام از آن‌ها مورد مطالعه قرار گرفت. روش کلی این مقاله به صورت تحلیلی است. گردآوری اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه‌ای و با استفاده از آثار آهنگسازان، کتاب‌ها و مقالات زبان اصلی، مصاحبه‌ها و منابع اینترنتی می‌باشد. با توجه به بررسی‌های صورت گرفته در این پژوهش به نظر می‌رسد که نت نویسی به شیوه‌ی مرسوم کلاسیک در ارائه کلیات قطعات مورد استفاده بوده است، اما در ارائه‌ی جزییاتی که برآمده از خلاقیت آهنگسازان است دارای محدودیت‌هایی می‌باشد. آنجا که کاول و کرامب راه به درون جعبه‌ی پیانو می‌برند، اشتوکهاوزن اصوات الکترونیکی را روی کاغذ ترسیم می‌کند یا یک بانگوی برعکس که داخل آن تعدادی لوبیاست را به کار می‌برد، کیج جای آرشه در شروع و پایان مارتلاتو یا مسیر سُرخوردن روی یک نواک را مشخص می‌کند، تاکمیتسو سیگنال‌هایی را برای هماهنگی نوازنده‌ها در نظر می‌گیرد و پندرسکی صدای پشت خرک را فرا می‌خواند. این‌ها همه و همه جزییاتی است که در نت‌نگاری مرسوم کلاسیک برای آن تدبیری اندیشیده نشده است و این همان محدودیت‌های این نوع نوشتار موسیقی است. بدلیل وجود همین محدودیت‌ها نمی‌توان این آثار را کاملا به شیوه‌ی مرسوم کلاسیک نت‌نگاری کرد و آهنگسازان ناگزیر به استفاده از ایده‌های نوآورانه در نوشتار این قطعات بوده‌اند.

comparative study of new music notation in the works of contemporary composers (case study: banshee, spatial galaxy, freeman etude no. 2, kontakte, 8'37, rain spell)

notation in music has always been an evolving issue. in the last century, as music research and innovation continued, new notation systems increased and certain standards, however relative, were set. there were two very important questions in the conflict of these extensive developments in notation: whether all these changes have been necessary? and in what areas has conventional classical notation failed to express the ideas of contemporary composers?in this study, as an example, six works were selected due to structural differences in notation. first, each of the works was examined separately from the perspective of notation and written symbols, and in the next stage, the similarities and differences in notation of these works were compared. at the end,  the reasons for choosing modern notation in each of the six studied works and the limitations of using conventional classical notation in the scores of these pieces were examined. in addition, the question was considered whether it is possible to rewrite each work with the conventional classical notation method or not.the method of this research is analytical. gathering information is based on literature studies and using the works of composers, books and articles in the original language, interviews and internet sources.according to this study, it seems that notation in the conventional classical way has been applied and used in presenting the generalities of the studied parts, but it has some limitations in presenting the details that arise from the composer’s creativity. cowell and crumb use some extended techniques into the inside of the piano, stockhausen tries to find a way to sketch electronic sounds in the score or uses an upside-down bango with a bunch of beans inside, cage marks the bow position at the beginning and end of a martelato or the direction of a glissando on a certain pitch, takemitsu takes cues to coordinate the musicians and penderecki uses the sound behind the bridge on strings. due to the limitations of classical notation, these works can not be written completely in the usual classical way and the composers have been forced to use innovative ideas in the writing of these pieces.