بی پایانی، پایان بندی نوین در سینمای پسا مدرن با نگاهی به جاده مالهالند

پسامدرنیسم در مقام یکی از چالش‌برانگیزترین جریانات فلسفی و جامعه‌شناختی معاصر جنبش فکری گسترده‌ای است که رشته‌های مختلفی از ادبیات، فلسفه و نظریه اجتماعی گرفته تا هنر و معماری را درنوردید و سپس به رهیافتی غالب در مطالعات میان‌رشته‌ای علوم‌انسانی و هنر ازجمله سینما تبدیل شد و همراه با جنبش‌های انتقادی و اجتماعی- سیاسی در دهه‌های 1970 و 1980 گسترش یافت. این مقاله با نگاهی به فیلم‌هایی که در گروه پسامدرن شناخته شده‌اند و نظریات پسامدرنیست‌ها، الگوهای پایان‌بندی و نحوه‌ی سازمان‌دهی اطلاعات در سکانس پایانی فیلم‌های پسامدرن را بررسی و معرفی می‌کند. ازاین‌رو این مقاله با استفاده ازنظریات فردریک جیمسون، تحلیل‌گر فرهنگی پسامدرنیسم به‌عنوان چارچوب نظری، ضمن شناخت سینمای پسامدرن، الگوهای روایی و دکوپاژی پایان فیلم‌های پسامدرن را موردواکاوی قرار دهد. حال با توجه به این رویکرد، پرسش بنیادی این است که چگونه الگوهای پایان‌بندی فیلم پسامدرن نسبت به دوره‌های سینمایی پیشین تغییر کرده‌اند و چگونه می‌شود آن‌ها را دسته‌بندی کرد. ازآنجاکه مفهوم پسامدرن مفهومی چندوجهی است، سعی شده با بررسی ابعاد گفتمانی مختلف این سینما هم‌چون پاک‌شدگی مرزهای زمانی، ترکیب ژانرها و تکنیک‌ها به مطالعه موردی فیلم « جاده مالهالند» » ساخته دیوید لینچ که یکی از مطرح‌ترین فیلم‌های بیان‌گر این رویکرد است، پرداخته و بی‌پایانی پایان‌بندی ویژه سینمای پست‌مدرن تشریح و در آن فیلم بررسی می‌شود.

endlessness: new ending patterns in postmodern cinema with a look at mulholland drive

postmodernism, influenced by the socio-cultural atmosphere of the era, has affected films and in particular, the narratives have seen some radical transformations. the ending sequences have also evolved to have the previous patterns and new ones. in this article, we will first examine the bearings and importance of the final sequences and the ending of the films in different periods of the history of cinema and how films end regardless of their genre, style, and period in which they have been made. therefore, we look at how the postmodern discourse penetrated the world of postmodern cinema and merged it with different styles of the previous eras. subsequently, along with the intellectual content of the postmodern era, we now can see an aesthetic form that affects the laying out of the ending sequence and denouement, generally resulting in the form of mixture of the codes of the previous periods and a new particular one. in this regard, by examining mulholland drive, which is considered to be one of the early examples of postmodern films with unique endless endings, we see that sometimes postmodern films do not retain any predetermined pattern for their closure. this lack of modeling that brings us to unchartered territories shows that in an endless (not just open endings but ones with more questions to solve) way, the audiences are left to ponder and question the whole film. fredric jameson refers to this pattern as endlessness and considers it be one of the characteristics of postmodern cinema because not only is it contradictory, but also this contradiction can be seen as a problem arising from the totality of postmodern human life as a whole, in which human beings experience a complex life in the last period of capitalism and into a postmodern world depicted in the films. according to jameson's theory, just as the political and social structure of life in the postmodern period is invisible, the endings of postmodern films are also not vivid and audiences are unable to find any endings. we have applied this theory to the film mulholland drive and shown that its endlessness coincides with the film’s structure and narrative.